Mysli jak drogie krysztaly.

                             Dziękuję Ci po prostu za to, że jesteś

Dziękuję Ci po prostu za to, że jesteś

 za to, że nie mieścisz się w naszej głowie, która jest za logiczna

 za to, że nie sposób Cię ogarnąć sercem, które jest za nerwowe

 za to, że jesteś tak bliski i daleki, że we wszystkim inny

 za to, że jesteś odnaleziony i nie odnaleziony jeszcze

że uciekamy od Ciebie do Ciebie

za to, że nie czynimy niczego dla Ciebie, ale wszystko dzięki Tobie

Za to, że to, czego pojąć nie mogę, nie jest nigdy złudzeniem

za to, że milczysz. Tylko my - oczytani analfabeci chlapiemy językiem

                     

        J. Twardowski.

 

   Mysle, ze najbardziej bezsilnym z uczuc jest konfrontacja z wlasna...bezsilnoscia. I z czyjas tez.

Dzisiejszy ranek tak mnie wlasnie skonfrontowal. Z cierpieniem i bolem. Czyjes kilka prostych, wcale nie patetycznych slow, zatrzymaly mnie, spowolnily, wybily z orbity codziennosci odmierzanej posilkami.

Jest juz popoludnie, a ja nadal nosze w sobie z delikatnoscia, jakbym nosila drogie krysztaly, takie zasmucone pytanie- dlaczego..

 Dlaczego swiat tkany jest bolem. Dlaczego na tyle pytan nie ma odpowiedzi. Dlaczego czasami spadaja na ludzi nieszczescia, jak deszcz gwiazd, tyle, ze bez blasku.

 Tak sobie dzisiaj chodze.

 I owijam mocniej swetrem rozowym, bo jakos mi chlodno.

 Robie to i owo.

 I owijam sie znowu swetrem. I siadam z kubkiem herbaty lapiac sie na tym, ze pelna dzis jestem zamyslenia.

Nie mam dzis make-up`u. Wlosy zwiazalam blekitna gumka. Wszystko jest takie dzis mniej wazne.

Kim jestem?

Co ma byc trescia mojego bycia?

Czytam ksiazke. Powiesc. Piekna powiesc o zyciu i smierci. Owijam sie kocem, ide dorobic herbaty, czytam...

Mam dzis wiecej spokoju w sobie dla dziadka. A on jest tez spokojniejszy. Ludzie, zwlaszcza bliscy, blisko zyjacy, sa jak lustra. Odbijamy nawzajem swoje nastroje, mysli, odczucia. Denerwuja nas rowniez nasze wlasne odbicia. A jakze. Dzis jednak nie jestem nerwowa. Zamyslona jestem dzisiaj.

 I wdzieczna. Za to, ze mam wlasnie takie zycie.

Zycie szarpiace pytaniami, watpliwosciami. Zycie pelne roznych uczuc, zycie niedoskonale, szukajace. Bo tylko takie zycie jest cos warte.

  Tylko na tle niedoskonalosci bede moze mogla rozpoznac doskonalosc. Tylko pytania daja mozliwosc znalezienia odpowiedzi. Watpliwosci pomagaja w upewnieniu. Szukajac przemieszczam sie, a nie stoje w miejscu. Czujac- zyje...

         

 

                                          Aby się stało

 

Gwiazdy by ciemniej było

 smutek by stale dreptał

oczy po prostu by kochać

choć z zamkniętymi oczami

 

wiara by czasem nie wierzyć

rozpacz by więcej wiedzieć

i jeszcze ból by nie myśleć

tylko z innymi przetrwać

 

koniec by nigdy nie kończyć

czas by utracić bliskich

 łzy by chodziły parami

 śmierć aby wszystko się stało

pomiędzy światem a nami

 

J. Twardowski.