Itaka co taka i inna byc moze..

  Wlasciwie powinnam robic teraz tysiac pozytecznych rzeczy, ale ja mam ochote poblogowac. Znaczy mysli uzbierac garstke i zamknac je slowem na klucz. Mysli o tym, ze pieknie jest dzisiaj na dworze. Ze mucha sie obija o okno i slucha sie tego, jak walki Donkiszota z wiatrakami. Przeciez i tak jej sie nie uda...

  Ale walczy, nie daje za wygrana, moze z glupoty, moze z madrosci, caly czas wierza, ze jakos uda sie jej przebic to przejrzyste cos, co odgradza. I musze powiedziec, ze calkiem glupie to to nie jest. I wiadomo, ze mucha glowa szyby nie przebije, ale jesli postuka tak jeszcze kilka minut, to... ja jej po prostu otworze to okno.

  Taka refleksja podazajaca za- ile razy my dajemy za wygrana, bo jako te muchy nie mamy szans przebic glowa szyby? Ile razy rezygnujemy z naszych marzen, bo przeciez takie niewykonalne..?

Ktos chcialby podrozowac, ale nie starcza pieniazkow, ktos chcialby lepsza prace, ale nie starcza motywacji, ktos chcialby napisac ksiazke, ale boi sie swojej niemocy.. A jakby tak tluc ta glowa az do bolu? I nie przestawac, chocby bolalo? Kto wie... moze by sie Pan Bog w koncu „zdenerwowal”;) i otworzyl okno..

  Tak wlasnie sama rachuje... ile marzen odpuscilam, ilu w ogole nie marzylam, ile wlasnie usycha na komposcie mojej codziennosci..

Od dawna marze o kursach lepienia z gliny, malowania na szkle, malowania pastela. Marze o fajnych warsztatach literackich, wyjezdzie do Wloch i Francji. Marze o napisaniu ksiazki, ktora ktos przeczyta( niekoniecznie tylko Rodzina i Znajomi!;)). Marze jeszcze o glebokiej Wierze, o Wielkiej Milosci, o tym, zebym co 3-4 dni nie musiala prosic kogos o pomoc w sprawach komputerowych;)

Ile w tej chwili realizuje z moich marzen?

Hmm, chodze na kurs komputerowy o PRERIACH i ROMach.. To by bylo na tyle.

  O calej reszcie nawet nie mysle, bo zaraz przychodzi mysl- KIEDY??? Kiedy ja mam to zrobic? Ze juz nie wspomne-za co.. Fakt, moglabym nie kupowac jeansow o dlugosci 36, ale to jest przeciez powiazane z moimi dolami jesiennymi, a zatem nieco niezalezne.

 

Musze zrobic przerwe w tych dywagacjach, pora sie zrobila obiadowa..

......

  Obiad sie gotuje, boczek przysmaza na patelni( do tego obiadu), umylam i poobcinalam koncowki rzodkiewkom, wyczyscilam zlew, umylam maszyne do krojenia chleba, bo sie zajuksila rano takim klejacym chlebem na zakwasie. W trakcie ucielam sie w palca, musialam poszukac plastra i go przykleic. Z zaklejonym palcem poscieranie stolu i szafki pod ww maszyna bylo nieco skomplikowane, bo musze teraz podginac palca, co boli. W miedzyczasie polecialam do dziadka zobaczyc, czy szafa gra i podalam mu tabletke przeciwbolowa i jakis soczek. W podskokach wrocilam do kuchni-patrz boczek. Boczek zachlapal mi caly piecyk, a ziemniaki wykipialy... Bede miala co zmyc ze zgietym palcem po obiedzie...

 Matko droga!!!!

Ilez czasu tracimy w ciagu dnia na te przyziemne czynnosci??! Czy nie moznaby inaczej? Na przyklad „tracic” ten czas na tluczenie glowa w szybe, jak mucha?

Tak sobie mysle, ze w czasie tych obmywanych stolow i cietych palcow, bo maszyna sie zajuksila, przejechalabym juz kawalek drogi w strone Italii..

          Ale moze wcale nie chodzi o Italie.. Moze chodzi o Itake?

  Moze chodzi o droge, a nie cel... Moze powinnismy spojrzec na nasze zycie, na obiady codzienne i male sprawy, co tworza calosc inaczej? Jak na podroz do Itaki. Ale nie tak, jak widzial ja Homer, jako trud powrotu, dramat zagubienia , tesknote.. Moze moglibysmy spojrzec na Itake tak, jak Kostandinos Kawafis. Jego Itaka to metafora wedrowki w pogoni za marzeniami. To prosba o skorzystanie z daru pielgrzymowania i przezycie wszystkiego, co dane nam przezyc..

 

Jeśli wyruszysz w kierunku Itaki

niech twoja podróż będzie długa pełna przygód i nauki

Nie obawiaj się Lotofagów i Cyklopów

a nawet wzburzonego Posejdona

nie miniesz ich na swojej drodze jeśli nie nosisz ich w sercu,

jeśli twoja dusza nie postawi ich

 na przeciwko śladów twoich stóp.

 

 Mam nadzieję, że droga będzie długa.

Abyś przeżył wiele letnich poranków

i mógł rozkoszować się widokiem pierwszego portu

ciesz się.

Zwiedzaj targowiska Fenicji i kupuj tylko to, co najlepsze.

Płyń do miast Egiptu i ucz się od ludzi,

 którzy mają tak wiele do przekazania.

 

 Nie trać z oczu Itaki,

 ona jest przeznaczeniem.

 Jednak nie spiesz się lepiej, aby podróż trwała wiele lat

a kotwica zrzucona z łodzi wtedy,

gdy będziesz bogaty w to,

czego nauczyła cię droga.

 

Nie myśl,

 że Itaka zapewni ci wiele bogactw.

Itaka ofiarowała ci już wspaniałą podróż;

 bez Itaki nigdy nie poczułbyś rozłąki.

 Itaka dala ci wszystko

i niczego od niej więcej nie oczekuj.

 

Jeśli twierdzisz, że Itaka jest biedna,

nie myśl, że cię oszukała.

 Dzięki niej jesteś mądrzejszy,

a życie miałeś barwne,

i takie jest właśnie znaczenie Itaki

 

  Przeczytajcie powyzszy wiersz, prosze. Nawet Wy, ktorzy moze omiatacie wzrokiem poezje, jako niekonieczna do zycia. Ten wiersz mowi wiecej niz zwykly wiersz...