Od przed chwilą jestem po trzydziestce...

Wczoraj przekroczyłam mój Rubikon. Po 3 latach, 5 egzaminach i setkach godzin wyjeżdżonych, wydenerwowanych, wydzieranych rodzinie, ale też wyśmianych i wyprzeklinanych i cudnych, wzięłam kluczyki i pojechałam do Małej. Ot tak, po prostu, na kawę. Przejechałam całe 30 km, sforsowałam most na Wiśle, co to na nim na boki nie mogę patrzeć, bo dostaję kręćka:) Miałam całe 2 potwornie ruchliwe lewoskręty i lusterko, w którym niewiele widziałam.. Padał deszcz i było s t r a s z n i e :) Ale dokonałam tego. Bez rozróby i urwania czegokolwiek, bez paniki, ale z należytą uwagą. I byłam szczęśliwa. Zadowolona i szczęśliwa jednocześnie, a to jak wiemy, nie zawsze chodzi parami. Szybciej dostajemy tylko jedno z tych uczuć. A ja miałam wczoraj oba! Fontanna radości, fajerwerki frajdy, przezarąbiste uczucie wolności... Wiecie, jaka radość boli najbardziej? Ta odebrana. Wykopana z człowieka, jak butem w mordę.. Po powrocie do domu usłyszałam- no fajnie, super, ale daj już spokój z tą euforią.. nobel

Wymiękłam. Nie pojechałam do pracy samochodem, choć prawo jazdy odebrałam wczoraj rano. Jestem cieniara, kobieta nie za kółkiem, tylko w autobusie. Jestem mamałyga jedna.. I nie będę się tłumaczyła, wcale a nic. W ogóle nie będę próbowała wytłumaczyć, że to wcale nie jest takie proste, jakby można było sądzić... Bo kto zrozumie, że po drodze na przystanek mam taki sklepik, w którym kupuję mleko i rozmawiam z panią o życiu? Albo, że papieros wypalany na prędce przed odjazdem smakuje najlepiej? Że mp3 ustawione na Adele pozwala nie myśleć, tylko całą drogę marzyć? Że przerywana rozmowa telefoniczna w lesie daje energię na kolejnych 8 godzin? No, kto w to uwierzy? Nikt. Każdy pomyśli, że się wystraszyłam tego zjazdu z Fordońskiej w lewo, gdzie tak strasznie trudno się zawraca;)

Absolutnie fascynuje mnie to, że można kogoś poznać i pokochać, tak po prostu. Zajrzeć na sekundę w duszę i już wiedzieć! Że tak, właśnie znalazło się Przyjaciela/Przyjaciółkę na życie. Kogoś, komu nie trzeba tłumaczyć, co się miało na myśli, kogoś, kto zawsze powie to odpowiednie słowo w odpowiednim momencie. Kto wyczuwa nasze potrzeby nawet wtedy, kiedy je skrzętnie skrywamy przed całym światem. Kto nie nabierze się na twarz pokerzysty. Kto sprawi, że zaśmiejemy się, choć w gardle klucha. Kogoś, kto nas zna odruchowo, bez starania. Kogo my znamy bezwarunkowo. Dla mnie taki Ktoś, to najlepszy prezent od życia. To cholerna lampka w cholernej ciemności, że pojadę patosem:) Pyszny kebab, po całym dniu na gumowych bułkach:) I jak to powiedziałaby teraz jedna z moich najulubieńszych blogowiczek- czy ostatnie zdanie kwalifikuje mojego bloga do kategorii: kulinarny? :)      

Myju myju brudny ryju;) Tak napisała właśnie do mnie siostra na fb:) A miała na myśli, to, że kuzyn jej męża komentuje każdą swoją czynność i powyższe zdanie wypowiada idąc do łazienki:) Siostra natomiast zasugerowała mi w ów delikatny i poetycki wręcz sposób, że nażarła się bitej śmietany z krówką i idzie umyć buziola.. ;) Kocham ją, tą moją małą Wariatkę. Kocham Cię, Ty Wariatko, bo zaraz to na pewno przeczytasz:) Kocham Cię za bycie obok zawsze wtedy, kiedy tego potrzebuję. Wtedy, kiedy mam super humor i wtedy, kiedy rozkłada mnie życie. Kiedy jestem najeżoną kulką i durną blondynką też. I kiedy mam 3 kg więcej i marudzę. I kiedy robię głupoty i muszę je zapić kawowym likierem. Ty jesteś. Po prostu. Zawsze taka sama. Zawsze moja bliska i kochająca. Moja kumpela, przyjaciółka, moja Donia;) Moja świruska z jednego grajdołka pochodząca, rozumiejąca mnie w pół słowa i bez używania wielkich liter i zbędnych przecinków. Dobrze, że jesteś Mała, bo chwilami to bym zdechła bez Ciebie:) h h  

"Jeśli mężczyzna zrobi wszystko dla kobiety, to znaczy, że jest w niej zakochany. Jeśli kobieta zrobi wszystko dla mężczyzny, znaczy to, że go ... urodziła" :) Dziś rano biegałam 45 min po osiedlu w poszukiwaniu jakiegoś  NORMALNEGO kiosku ruchu, czyli takiego, jakich zwykle się nie lubi, bo napadają nas w nich wszystkie chińskie spajdermeny, resorówki z tajwanu i inne wyciągacze pieniędzy z maminych portfeli. Oczywiście, znaleźliśmy same normalne kioski, czyli z prasą i papierosami. A my potrzebowaliśmy wydać pieniądze!!! Potrzeba wyniknęła z tego, że dziś piątek. Tak, w piątki zdarzają się 4-latkowe rozpacze w stylu: aaaaa dziś można ulubioną zabawkę do przedszkola.. aaaaa moja jest u dziadków!!! Rozpacz w oczach mojego małego mężczyzny pogoniła mnie zatem po okolicy, z nim rzecz jasna, żeby wybrał sobie inną "ulubioną na dziś" zabawkę. Problemy były dwa. NORMALNE kioski ruchu i MIĘSIE, które skutecznie nas spowalniały w galopie. Ale udało się! W gazetce "Jak

Polazłam dziś do szkoły tańca, co to się już dawno jej odgrażałam, że ją zdobędę. Ale założenie było takie, że najpierw prawko, a potem kariera taneczna:) Mówię polazłam, choć powinnam zwinnym, eleganckim krokiem tam wkroczyć, ponieważ lazłam z dziecięciem. A ono wiadoma sprawa ma obolałe mięsie i się wlecze. Tu zajrzy, tu zapuka, a dzień dobry.. a... to inna przyśpiewka:) Wkroczyliśmy zatem lazącym krokiem, on obijający się o ściany, ja umachana i w podartych rajstopach, bo mi męsia nożne podarły. Stanęłam tam, jak nieboskie stworzenie, młody frygał po całej okolicy, jak dzik, wzdychnęłam sobie i myślę- matko jedyna, gdzie ja tutaj..? Tutaj takie zwiewne sylfidy, gładkie panienki i czarne diablice pewnie chodzą..ehhh.. I już prawie wyszłam, bo nikt się nie ukazywał, a mięsie dokazywały coraz głośniej, aż nagle... aż nagle...Aż nagle wyszedł ON! Półbóg;) Piękny o kocich ruchach i uśmiechu Roberta Redforda ( z młodości oczywiście!). I mówi- w czym mogę pomóc? A ja oniemiała prawie usłys

Chciałabym mniej pokrzykiwać na synka. Zbyt szybko tracę panowanie nad gniewem i mam do siebie o to żal. Ale, jak to wyszło mi dziś w testach osobowościowych, mam dużo z choleryczki, więc to nieco tłumaczy moje podłe zachowania:) Jak wczoraj odkryłam kolejne rozwalone lego autko, dostałam trochę szału i mieliśmy długą rozmowę na tematy finansowo-grzecznościowe-rodzico-słuchowe. Zakończoną spontaniczną modlitwą synusia o treści: Boziu!, daj mi większy rozumek! ;) Czym rozkruszył moją złość na kawałeczki uśmiechu. Natomiast dziś opluł mi ważne dokumenty rosołem i też mi decybele w głosie niebezpiecznie zwyżkowały. Na co mądry mój syn szybciutko oznajmił: "To wszystko przez to, że mię miesie od wyciągania bolą!" W wolnym tłumaczeniu- mięśnie ramionek bolą go od przeciągania się.. Co mają ramionka wspólnego z językiem? He? Z pluciem na odległość.. Hmm.. Może mój syn ma jakieś bezpośrednie połączenie mięsiowo-językowe:)))))

Świat jest taki a nie inny i zapewne się nie zmieni ogłosili wczoraj słynni dwaj uczeni a w przypadku słynnych ludzi każda myśl jest całkiem dobra więc ci goście otrzymali zaraz Nobla Mieli rację jest jak było czyli całkiem nieciekawie w rowie leży pierwsza miłość po zabawie jak się bawić to się bawić krzyż na szyi w dłoni "seta" i na niebie czasem zjawi się kometa Zamknij oczy nie patrz na to moja miła pod powieką znacznie lepsze są obrazy i w tym nasza siła i w tym nasza siła że umiemy jeszcze czasem marzyć Jak się bawić to się bawić a tu biedy coraz więcej i ważniejszy jest karabin niźli serce tutaj się zabawą żyje za to tępe rządzą głowy a czasami kretyn z kijem bejsbolowym Nie patrz miła na to wszystko człowiek musi się szanować niech nie schyla się za nisko twoja głowa lecz na chwilę moment jeden za to z góry ci dziękuję otwórz oczy tylko kiedy mnie całujesz A na resztę zamknij oczy moja miła...   http://www.youtube.com/watch?v=K50zq6_6Iuk

Przecudny film, naprawdę! Uderzająco prawdziwy, wewnętrzną potrzebą bycia szczęśliwym. Bycia sobą. Poszukiwanie drogi do spełnienia. Przemierzanie różnych przestrzeni i uczuć, żeby odkryć na końcu, jak genialne jest to, co jest. Palce, którymi można poruszać i którymi można dotykać. Jedwab, skórę, deszcz i siebie. Kto widział ten film, zrozumie. Najlepszy, jaki widziałam w ostatnim czasie. Jeszcze we mnie gra. Jeszcze spływa po mnie muzyką i dreszczem. Często czuję się nimfomanką życiową. Z nieskończonym głodem na więcej, dalej i ponad. Niech nigdy nie ustanie. Niech trwa. Ten głód.

Kiedy się tak biega do siebie, że każda odległość jest za daleka, nawet ta na wyciągnięcie ręki. Kiedy się najeść nie można słowami, spojrzeniami i byciem. Kiedy chciałoby się oddychać czyimś wydychanym powietrzem. I nosić czyjś zapach na sobie zamiast wszystkiego. Kiedy temperatura czyjegoś ciała jest tym, co grzeje w zimnie i chłodzi w skwarze. Kiedy wiosna jest nawet w mrocznym listopadzie... Wtedy nie wie się o tym, że czyjś grymas na naszą prośbę wywoła wodospad złości. Że czyjś zły humor obrzydzi nam resztę dnia. Że krzywe spojrzenie i zapomniane urodziny zrzucą w kanion rozczarowania... Dziś mija piąta rocznica naszego ślubu. Już prawie 6 lat razem. Absolutnie cudowne, ale chwilami też kurewsko ciężkie lata. Miliony radości i tyle samo zwodów. Ocean czułości i wartkie rzeki frustracji. Ciągle powracające pytania o sens i siłę. Otulająca wiara w sens i siłę. Najważniejsze, żeby suma chęci rozstania i pragnień powrotów była taka sama. Żeby czyjaś obecność bardziej koiła, niż drażn

No i chwalimy się:))))) Twierdza WORDu została zdobyta w 38 minut doskonałej jazdy. Mojej osobistej! Zagrało wszystko, co mogło zagrać, włącznie z dużą ilością czerwonych świateł, które, jak wiadomo, pozostawiają blondynce einen moment na zastanowienie. Tak rozmyślam, kto ze znajomych siedział przy tych światłach i kręcił, bo wyjątkowo masowo się na mnie rzucały. Jeździłam z panią K. , która oblała mnie na pierwszym egzaminie, ale potem polubiła pasjami, bo mnie się nie da nie lubić. Pani K. powiedziała, że mam nie broić i zdać... I normalnie wzięłam to sobie to do bani i ... zdałam. Sobie myślę, kobieta chora, zatoki ją bolą, bo mi się wyżaliła, nie będę jej męczyła;) Robiłam słit oczęta do wszystkich, od których zależał mój  zjazd na lewy pas i chyba miałam w tych oczach całą miłość mojego jestestwa, bo mi z uśmiechem ustępowano. Od pewnego momentu wiedząc, że już tuż tuż zdam musiałam panować na wszechogarniającym mnie wzruszeniem i radością, która prawie wyrywała kierownicę z rąk.

Miałam dziś super miły dzień. Nikt mnie nie wkurzył, a ktoś nawet zasympatyzował takim po prostu.. dobrym byciem. Po owym dniu wsiadałam do samochodu mojego instruktora z olśniewającą myślą, że teraz to ja normalnie go zszokuję i pojadę bezbłędnie przez całe miasto w ta i na zad;) I owszem, zszokowałam, ale czymś innym. A mianowicie moją blond inteligencją matematyczną. Daje mi on do podpisania jakieś tam karty, a ja na nie patrzę i błyszczę mówiąc: a dlaczego wpisałeś do 22? Przecież jeżdżę dziś 3 godziny. No tak, odpowiada mi on, na mój nieco zaczepny ton. A co, pyta, nie chcesz do 22? Chcę 3 godziny, tak się umawialiśmy, prycham już lekko rozdrażniona. A on się głupawo uśmiecha i mówi- możemy jeździć do 21, jeśli wolisz. Nie wolałam. Po włączeniu turbo dopalacza w mojej pięknej główce, zamyśleniu się na dłuższą chwilę i wsłuchaniu się w durnawy rechot, obliczyłam mozolnie, że 3 godziny od 19 kończą się o.. 22! Dobrze, że mam inne zalety;) I dobry krem pod oczy. To mnie ratuje. W ost

Lubię "M jak miłość". I wiem, że tym wyznaniem być może zdegustuję co najmniej kilkoro czytelników, ale nie będę się z tego tłumaczyła;) Ani z tego, że palę papierosy, a wieczorami krążę wokół szafki ze słodyczami. Szafki ze słodyczami dla synka, żeby było dramatyczniej;) Mam słabości i ułomności, mam defekty ciała i ducha, mam skrzywienia i kompleksy. Ileż ja mam różnych rzeczy... Nawet pranie mam nieposkładane. I myśli nieuczesane. I trochę zła i dużo dobra. I niezłe nogi i dużo par butów. I włosy coraz dłuższe. I dobrze mi z tym. Bo wiem, co mam. I czego nie mam też wiem. Świadomość tego wszystkiego daje mi cholernie dużo siły na oswajanie kolejnych newsów o sobie samej.

Majówka przywitała nas w końcu długo oczekiwanym ciepłem. Pootwierane okna i drzwi balkonowe oddają utracone już nieco uczucie, że są też sympatyczne pory roku. Że balkon może służyć do wygrzewania i przeciągania się w porannym słońcu jak jaszczurka, a nie tylko jako składowisko rzeczy niekoniecznych. Kawa pita w szlafroku, ale bez skarpetek, bardziej sprzyja wiosennym igraszkom, po których zaziewani wtulamy się z powrotem w sen. Lubię ten moment w roku. Kiedy wszystko jest takie nowiusieńkie, nieokurzone i pełne oczekiwania. Lubię to przeczucie, że właśnie zaczyna się kolejny, absolutnie najbardziej majowy maj w moim życiu! Majowo mi, bo mam zajefajną siostrę, majowo, bo dostaję bułeczki i herbatkę do łóżka, majowo, jak małe kochane łapki kradną ogórka z bułeczki, maj mi w głowie, choć ta boli, bo wytańczona do rana, maj serce opanował, bo po prostu... zwyczajnie.. dobrze mi:)