Niewdzięczne Żonkile

-

W trzech wazonach stoją trzy żonkile. Chyba Panie Żonkilowe.. , bo wdzięczą się do Panów Kwiatów na serwetkach. A może do Pana Świeczki, co sobie świeci obok..

Wygięły się, jakby na kogoś czekały..

Na kogo?

Nie wiem, może na jakiś uśmiech.

Trzej Panowie Tulipanowie rozmawiają między sobą, że takie dumne te Panie Żonkilowe, nawet nie spojrzą na nich. Tylko w drzwi i w drzwi spoglądają..

To niech się wdzięczą niewdzięczne, mówią.

 

W trzech wazonach trzy Panie Żonkilowe wcale nie widzą Panów Kwiatów, ani Pana Świeczki, ani Tulipanów.

One są smutne i czekają.

Na kogo?

Chyba się domyślam na kogo...

Czy przyjedzie?

Nie wiem.

Komentarze

  1. ~tim27 marca 2006 22:45

    jakie to ładne --i przyjechał ? :-))

    OdpowiedzUsuń
  2. Olena27 marca 2006 23:30

    Nadal czekają Panie Żonkilowe.. Nadal smutne.

    OdpowiedzUsuń
  3. ~kahunka28 marca 2006 15:06

    ....nie było Cię dziś na blogu, czyli przyjechał....

    OdpowiedzUsuń
  4. ~Olena29 marca 2006 01:23

    Panie Żonkilowe się doczekały.. Panowie Tulipanowie już nie spiskują... a smutek..? na szczęście nie ma czasu na smutek...

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Swiat sie nie zawalil, kiedy spalam.

-
 Po calym dniu przespanym, bo tak wlasnie go spedzilam, ten moj dzien w nosie, siedze teraz i mysle. Mysle, ze nawet taka ucieczka w niebycie niewiele mi pomoze. Ale co sie wyspalam, to moje.   Przed chwila wrocilam ze spceru, co pachnie coraz bardziej jesienia, bo w nosie moze i mam wiele, ale piesa wyjsc musi. Ona zreszta byla jedynym czynnikiem mnie dzis obchodzacym. Obchodzilo mnie mianowicie, zeby nie narobila w domu i obchodzilo mnie, czy taki maly pies nie dostanie wielkiej depresji przy takiej zdolowanej pani. Wyglada jednak na to, ze nie dostal. Lezy i chrapie, jak zwykly pies bez depresji. Troche w tym moim roztrzesieniu dzisiejszym bylam niesprawiedliwa i z braku innych ofiar zrobilam jazde psu o zycie. Nie chcial dac uszu do wytarmoszenia, musial zatem wysluchac wyrzutow o wszystko. O te szczepienia, wizyty u weterynarza, paszport europejski psi, smycz karabinkowa, koszyk do spania, orzelka do zabawy... I wiele innych.   Wieczorem zadzwonilam do siostry i ona mi powiedzi
Czytaj więcej

Jak w studni

-
Moje życie wypełnione jest kredą w wiaderku, puzzlami i kartami  memory pogryzionymi z frustracjii, że się znaleźć nie mogą.. Drobiazgi przepełniają mnie z kretesem zostawiając tylko minuty na pobycie sobą taką, jaką lubie się najbardziej. Delikatną, zamroczoną rozczuleniem i czerwonym winem. Kiedyś, gdzieś znajdę ten czas zaczarowany. I zatonę w nim. Jak w studni.  
Czytaj więcej

Lewe ramię

-
Dopadło mnie. Zmęczenie ostatnich dwóch tygodni. Usiadło mi na lewym ramieniu i boli, jak jasna cholera. Ciekawe dlaczego tam? Bo od serca był ten strach..? Może.. Tato od wczoraj w domu po badaniu w klinice, które kwalifikuje go na operację, ale nie wykazało nic straszniejszego. Znaczy tego, co do tyłu chodzi, jak to mówi sam zainteresowany. A bał się biedak straszliwie, a my z nim. Żeby go uspokoić byłam cała spokój chodzący, a nawet taki buczący, że nie mają marudzić, bo będzie dobrze, bo ja tam pewna jestem, itd.. A wcale nie byłam. I kiedy w wieczór przed wyjazdem do kliniki szykowałam Tacie torbę, prasowałam ciuchy i czyściłam buty myślałam: Dobry Boże, żeby już znowu było dobrze i bez strachu.. Dobry Boże przytul nas. I przytulił. I jest już ok. Tylko to lewe ramię boli jak jasna cholera!:)  
Czytaj więcej