Codziennie ale...

-

Codziennie rano wypijam dwie wielkie kawy. Albo trzy. Codziennie rano zatem wkładam i wyjmuję puszkę z kawą z szafki kilka razy. Jakbym nie mogła jej po prostu zostawic na blacie...

Ale nie mogę.

Codziennie rano odkładam książki czytane na półkę, a pilota na telewizor, po to, żeby wieczorem położyć znowu na stoliku obok łóżka. Przynajmniej książki.. Jakbym nie mogła pozwolić im tam poleniuchować..

Ale nie mogę.

Codziennie zaczynam dzień od zastanowienia się, jaki to wszystko ma sens, czy ma sens, czy w ogóle mam się zastanawiać... Każdego już popołudnia przestaję o tym myśleć i śmieje się z czegoś i do kogoś. Jakbym nie mogła zacząć dnia tylko ziewnięciem i kocim przeciągiem...

Ale nie mogę.

 

Codziennie przy pierwszej kawie myślę: czy ja potrafię kochać?                                

Z reguły już druga kawa mówi mi: ależ kochanie, oczywiście, że tak..              

Jakbym nie mogła wiedzieć tego już do pierwszego kubka..

Ale nie wiem..

Komentarze

  1. femme_123 marca 2006 04:18

    a ja zawsze rano zastanawiam się co mnie czeka dobrego lub niedobrego lub analizuje poprzedni dzień. kawe staram sie zastapic owocowa herbatka.

    OdpowiedzUsuń
  2. ~donia23 marca 2006 06:31

    a co mówi trzecia kawa? :)

    OdpowiedzUsuń
  3. ~tanya23 marca 2006 10:59

    Widocznie skazana już jesteś na taki codzienny porządek. Taka Twoja uroda, tak jak moją urodą jest zostawianie książek zawsze pod ręką. Z kawą zaś każdą cudnie jest wiedzieć, że się umie kochać. I Ty na pewno umiesz: każdy umie, po swojemu :-)

    OdpowiedzUsuń
  4. Olena23 marca 2006 12:50

    każdy ma swój przywatny rytuał dnio-powitawczy..:) pozdr

    OdpowiedzUsuń
  5. Olena23 marca 2006 12:51

    ...ciiiiiii... tego nie mogę tutaj zdradzić..:) to nasza mała, czarna tajemnica:) pozdr

    OdpowiedzUsuń
  6. Olena23 marca 2006 12:53

    tak sobie myślę, ze masz rację.. ja umiem kochać, tylko to jest jeszcze niewyćwiczona umiejętnosć, bo do tej pory nie kochałam nikogo tak naprawdę.. A teraz.. mmm...:) teraz jest początek świata:)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Swiat sie nie zawalil, kiedy spalam.

-
 Po calym dniu przespanym, bo tak wlasnie go spedzilam, ten moj dzien w nosie, siedze teraz i mysle. Mysle, ze nawet taka ucieczka w niebycie niewiele mi pomoze. Ale co sie wyspalam, to moje.   Przed chwila wrocilam ze spceru, co pachnie coraz bardziej jesienia, bo w nosie moze i mam wiele, ale piesa wyjsc musi. Ona zreszta byla jedynym czynnikiem mnie dzis obchodzacym. Obchodzilo mnie mianowicie, zeby nie narobila w domu i obchodzilo mnie, czy taki maly pies nie dostanie wielkiej depresji przy takiej zdolowanej pani. Wyglada jednak na to, ze nie dostal. Lezy i chrapie, jak zwykly pies bez depresji. Troche w tym moim roztrzesieniu dzisiejszym bylam niesprawiedliwa i z braku innych ofiar zrobilam jazde psu o zycie. Nie chcial dac uszu do wytarmoszenia, musial zatem wysluchac wyrzutow o wszystko. O te szczepienia, wizyty u weterynarza, paszport europejski psi, smycz karabinkowa, koszyk do spania, orzelka do zabawy... I wiele innych.   Wieczorem zadzwonilam do siostry i ona mi powiedzi
Czytaj więcej

Jak w studni

-
Moje życie wypełnione jest kredą w wiaderku, puzzlami i kartami  memory pogryzionymi z frustracjii, że się znaleźć nie mogą.. Drobiazgi przepełniają mnie z kretesem zostawiając tylko minuty na pobycie sobą taką, jaką lubie się najbardziej. Delikatną, zamroczoną rozczuleniem i czerwonym winem. Kiedyś, gdzieś znajdę ten czas zaczarowany. I zatonę w nim. Jak w studni.  
Czytaj więcej

Lewe ramię

-
Dopadło mnie. Zmęczenie ostatnich dwóch tygodni. Usiadło mi na lewym ramieniu i boli, jak jasna cholera. Ciekawe dlaczego tam? Bo od serca był ten strach..? Może.. Tato od wczoraj w domu po badaniu w klinice, które kwalifikuje go na operację, ale nie wykazało nic straszniejszego. Znaczy tego, co do tyłu chodzi, jak to mówi sam zainteresowany. A bał się biedak straszliwie, a my z nim. Żeby go uspokoić byłam cała spokój chodzący, a nawet taki buczący, że nie mają marudzić, bo będzie dobrze, bo ja tam pewna jestem, itd.. A wcale nie byłam. I kiedy w wieczór przed wyjazdem do kliniki szykowałam Tacie torbę, prasowałam ciuchy i czyściłam buty myślałam: Dobry Boże, żeby już znowu było dobrze i bez strachu.. Dobry Boże przytul nas. I przytulił. I jest już ok. Tylko to lewe ramię boli jak jasna cholera!:)  
Czytaj więcej