Nieuległa pokusie Olena i Pies, który jedzie na ferie:)

-

Chciałam dziś napisać coś innego... reflksyjnego jakiegoś np... Ostatnio piszę same codzienniki. Ale mi właśnie postanowienie zdechło, poniewż późna pora i zmeczenie skutecznie zniechęcają.

Miałam w ciągu dnia moc przeróżnych przemyśleń o życiu, przemijalności, dramatach ludzkich. Naprawdę je miałam. Tak sobie w autobusach na ludzi spoglądałam i próbowałam wyczytać im z oczu, jacy są, jakie maja życie, czy są szczęśliwi. Kilka osób odśmiechnęło się na mój uśmiech, ktoś spojrzał spod byka.. Komuś bardzo ciężko było wejsć do autobusu, bo.. był na wózku inwalidzkim.. Młodzież przeklinała, staruszce trzęsły się dłonie przy kasowniku, dziecko darło się, że chce cukierka. Takie życie.

Życie pomiędzy rankami a wieczorami. Życie u mnie szybkie i zabiegane, a u kogoś innego być może smutne i puste. Życie.

Jak sprawić, żeby zdąrzyć żyć pięknie? Jak rozpoznać, czy na pewno żyję tak, jak byłoby najlepiej?

Nie wiem. Ale myślę, że nie ma na to przepisu, ani instrukcji obsługi, więc jej nie szukam. Poza tym to zmęczenie i ta pora późna..

Zostałam dziś wystawiona na pokuszenie, ale z całym zadowoleniem stwierdzam, że wyszłam obronną ręką! Mam nadzieję..:)

Jutro jadę do rodziców. Odwiedzić ich i oddać Sunię Psa na wakacje:). Nie wiem, czyje.. moje, czy jej..?:)

Przyszły tydzień upłynie pod znakiem odpsienia, co będzie wiązało się z odwiedzinami Wszystkich Znajomych Posiadaczy Psów Morderców:)

Spokojnej nocy Wam zyczę moi drodzy..

Komentarze

  1. ~Jarek17 lutego 2006 00:02

    A Ja lubię czytać Twoje codzienniki. Nie masz powodu aby cokolwiek sobie zarzucać.Trudno wyczytać cokolwiek z oczu. Jedno wiem na pewno. Z każdego życia byłby doskonały scenariusz filmowy. Kiedy zapłaczesz za sunią? Dzień dobry ;))

    OdpowiedzUsuń
  2. femme_117 lutego 2006 00:51

    Nie bedzie Ci smutno bez Suni ? motylek

    OdpowiedzUsuń
  3. Olena17 lutego 2006 01:18

    dziękuję za wierność w czytaniu:) Wiesz Jarku, jest tak jak mówisz- każde życie jest scenariuszem, tyle, że my go nie piszemy, a jedynie obserwujemy powstawanie. Taki jest mój codziennik- każdego dnia zapisuję to, co się napisało w senariuszu. A za Sunią już tęsknię, a wcale jeszcze jej nie ubyło, warczy pod nosem na odgłosy z klatki Filc jeden mały:)

    OdpowiedzUsuń
  4. Olena17 lutego 2006 01:20

    oczywiscie powinnam powiedzieć- aaa co tam, aaa to tylko Pies:), ale powiem... OCZYWISCIE!!!! że będzie mi smutno, iiiiiii toooo jaaaak:), ale jestem dzielna

    OdpowiedzUsuń
  5. ~Jarek17 lutego 2006 05:20

    Filc nie filc ale jaki kochany! Ja Olena jak już sobie postanowię to jestem wierny po grób!!! Jak prawdziwy Baran! ;))

    OdpowiedzUsuń
  6. ~szaaa...manka17 lutego 2006 05:21

    Te codzienniki okazują się najciekawsze - w nich pokazujemy najbardziej siebie. Ja Twój bardzo lubię... Też sobie tak obserwuję ludzi w kawiarni, w sklepie... Boję się psów tych ras.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Swiat sie nie zawalil, kiedy spalam.

-
 Po calym dniu przespanym, bo tak wlasnie go spedzilam, ten moj dzien w nosie, siedze teraz i mysle. Mysle, ze nawet taka ucieczka w niebycie niewiele mi pomoze. Ale co sie wyspalam, to moje.   Przed chwila wrocilam ze spceru, co pachnie coraz bardziej jesienia, bo w nosie moze i mam wiele, ale piesa wyjsc musi. Ona zreszta byla jedynym czynnikiem mnie dzis obchodzacym. Obchodzilo mnie mianowicie, zeby nie narobila w domu i obchodzilo mnie, czy taki maly pies nie dostanie wielkiej depresji przy takiej zdolowanej pani. Wyglada jednak na to, ze nie dostal. Lezy i chrapie, jak zwykly pies bez depresji. Troche w tym moim roztrzesieniu dzisiejszym bylam niesprawiedliwa i z braku innych ofiar zrobilam jazde psu o zycie. Nie chcial dac uszu do wytarmoszenia, musial zatem wysluchac wyrzutow o wszystko. O te szczepienia, wizyty u weterynarza, paszport europejski psi, smycz karabinkowa, koszyk do spania, orzelka do zabawy... I wiele innych.   Wieczorem zadzwonilam do siostry i ona mi powiedzi
Czytaj więcej

Jak w studni

-
Moje życie wypełnione jest kredą w wiaderku, puzzlami i kartami  memory pogryzionymi z frustracjii, że się znaleźć nie mogą.. Drobiazgi przepełniają mnie z kretesem zostawiając tylko minuty na pobycie sobą taką, jaką lubie się najbardziej. Delikatną, zamroczoną rozczuleniem i czerwonym winem. Kiedyś, gdzieś znajdę ten czas zaczarowany. I zatonę w nim. Jak w studni.  
Czytaj więcej

Lewe ramię

-
Dopadło mnie. Zmęczenie ostatnich dwóch tygodni. Usiadło mi na lewym ramieniu i boli, jak jasna cholera. Ciekawe dlaczego tam? Bo od serca był ten strach..? Może.. Tato od wczoraj w domu po badaniu w klinice, które kwalifikuje go na operację, ale nie wykazało nic straszniejszego. Znaczy tego, co do tyłu chodzi, jak to mówi sam zainteresowany. A bał się biedak straszliwie, a my z nim. Żeby go uspokoić byłam cała spokój chodzący, a nawet taki buczący, że nie mają marudzić, bo będzie dobrze, bo ja tam pewna jestem, itd.. A wcale nie byłam. I kiedy w wieczór przed wyjazdem do kliniki szykowałam Tacie torbę, prasowałam ciuchy i czyściłam buty myślałam: Dobry Boże, żeby już znowu było dobrze i bez strachu.. Dobry Boże przytul nas. I przytulił. I jest już ok. Tylko to lewe ramię boli jak jasna cholera!:)  
Czytaj więcej