Olena prawie zreanimowana.

-

  Jestem. Na chwile, bo na chwile, ale jestem.. 

  Moge nawet powiedziec, ze calkiem sie juz zadomowilam. Poustawialam czerwony klapbox na niebieskim, bo tam mniej spraw koniecznych w codziennym obejsciu. W lazience poustawialam tylko 20 butelek, reszta w niebieskim klapboxie. Tu nie potrzebuje az takiej terapii kosmetykowo-relaxujacej, jak u dziadka;)

Dziadek zyje. Dowiedzialam sie dzis w kosciele. To gwoli scislosci, jakby kogo mialo interesowac. Mnie na dzien dzisiejszy nie interesuje.

 Ostatnie dwa dni skutecznie przesypialam, reanimujac sie z ostatnich miesiecy. Jak mi wczoraj G. wpadla do domu z gromkim okrzykiem na ustach- Nie musze zostawac w szpitalu dluzej niz 2 dni, ty wracasz do mojego taty( dziadka- przypis zrozpaczonej), zbladlam i na moment umarlam. Glupie zarty sie trzymaja tej mojej przyjaciolki, oj glupie…

 Dzis w kosciele znowu mnie tym stresowali, ze jak bede niegrzeczna, to tam wroce, na to jednak glos zabral U., syn dziadka( brat G., gwoli scislosci) orzekajac, ze nigdy w zyciu! Ze oni maja pokoj goscinny i mnie przygarna;). Mam bardzo dowcipnych znajomych.. hmm

  Wczoraj przez 10 minut bylam cala rozczulona i myslalm- chce miec dzieci… Potem bylam dwie godziny cala wykonczona i myslalam- nigdy!!!;)

Bylismy z A. i M. na Swietym Marcinie. Znaczy sie takim przemarszu przez nasza okolice. Na czele Swiety na koniu, za nim orkiestra glosna, jak smok, a za nimi my. Znaczy cala masa ludzi z dzieciakami. I wszyscy mieli lampiony , spiewali „ St. Martin“ i bylo super.

Jedynym mankamentem byl fakt, ze A.( lat 7) i M.(lat 6) mieli tysiace pomyslow na urozmaicenie sobie owego spacerku w tlumie, a moj piesa byl zdechly ze strachu.. Innymi slowy uchachalam sie niemozliwie i mi sie prawie dzieci i psow odechcialo.

Po przemarszu bylismy jeszcze pospiewac od domu do domu i to bylo juz nieco mniej stresujace. A. spiewal donosnie, M. wbudowal jeszcze w spiew program artystycznego podrygiwania. Bylam cala dumna!;) Jednak chce miec dzieci. Dla tych podrygiwan i spiewow;)

   Dzis w planach bardzo spokojna niedziela w domu, tudziez po poludniu u znajomej na kawce. Musze szczerze powiedziec, ze znowu zaczynam lubic moje zycie. Tak naprawde;)

   Zycze wszystkim znajomym i nieznajomym, ktorzy mnie czytaja przemilego dnia, takiego, jak moj, albo jeszcze lepszego..;)

Komentarze

  1. ~szaaa...manka13 listopada 2005 09:30

    Dzieci potrafią urozmaicić życie! Poznanianka! Mimo iż w blogowaniu nie ma to pewnie większego znaczenia, cieszę się bardzo. Gdy napiszę, że lubię czekoladę w "Czekoladzie", będziesz pewnie wiedziała jak nikt, co mam na myśli...Ja z kolei bywałam na tym przemarszu...

    OdpowiedzUsuń
  2. ~tanya13 listopada 2005 11:54

    Cieszę się, że Ciebie przeprowadzka cieszy :-)I tylko tyle, bo padam na pyszczek dziś. Jakoś przy Nim trudniej się wyspać ;-))

    OdpowiedzUsuń
  3. ~desti14 listopada 2005 06:12

    widac, ze dziadek niezle Ci dopiekl :> ... najwazniejsze, za masz to juz za soba :o)) ... dzieci potrafia byc bardzooo zajmujace ;o) ... ale to zdecydowanie o wiele bardziej przyjemne :o) ...

    OdpowiedzUsuń
  4. ~Pokochałem16 listopada 2005 01:13

    Dziadka kochaj ale na odległość. ;-)))) Cieszę się, że uśmiech u Ciebie powrócił. Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
  5. ~motylek16 listopada 2005 02:25

    ja Tobie również życzę miłego dnia :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Swiat sie nie zawalil, kiedy spalam.

-
 Po calym dniu przespanym, bo tak wlasnie go spedzilam, ten moj dzien w nosie, siedze teraz i mysle. Mysle, ze nawet taka ucieczka w niebycie niewiele mi pomoze. Ale co sie wyspalam, to moje.   Przed chwila wrocilam ze spceru, co pachnie coraz bardziej jesienia, bo w nosie moze i mam wiele, ale piesa wyjsc musi. Ona zreszta byla jedynym czynnikiem mnie dzis obchodzacym. Obchodzilo mnie mianowicie, zeby nie narobila w domu i obchodzilo mnie, czy taki maly pies nie dostanie wielkiej depresji przy takiej zdolowanej pani. Wyglada jednak na to, ze nie dostal. Lezy i chrapie, jak zwykly pies bez depresji. Troche w tym moim roztrzesieniu dzisiejszym bylam niesprawiedliwa i z braku innych ofiar zrobilam jazde psu o zycie. Nie chcial dac uszu do wytarmoszenia, musial zatem wysluchac wyrzutow o wszystko. O te szczepienia, wizyty u weterynarza, paszport europejski psi, smycz karabinkowa, koszyk do spania, orzelka do zabawy... I wiele innych.   Wieczorem zadzwonilam do siostry i ona mi powiedzi
Czytaj więcej

Jak w studni

-
Moje życie wypełnione jest kredą w wiaderku, puzzlami i kartami  memory pogryzionymi z frustracjii, że się znaleźć nie mogą.. Drobiazgi przepełniają mnie z kretesem zostawiając tylko minuty na pobycie sobą taką, jaką lubie się najbardziej. Delikatną, zamroczoną rozczuleniem i czerwonym winem. Kiedyś, gdzieś znajdę ten czas zaczarowany. I zatonę w nim. Jak w studni.  
Czytaj więcej

Lewe ramię

-
Dopadło mnie. Zmęczenie ostatnich dwóch tygodni. Usiadło mi na lewym ramieniu i boli, jak jasna cholera. Ciekawe dlaczego tam? Bo od serca był ten strach..? Może.. Tato od wczoraj w domu po badaniu w klinice, które kwalifikuje go na operację, ale nie wykazało nic straszniejszego. Znaczy tego, co do tyłu chodzi, jak to mówi sam zainteresowany. A bał się biedak straszliwie, a my z nim. Żeby go uspokoić byłam cała spokój chodzący, a nawet taki buczący, że nie mają marudzić, bo będzie dobrze, bo ja tam pewna jestem, itd.. A wcale nie byłam. I kiedy w wieczór przed wyjazdem do kliniki szykowałam Tacie torbę, prasowałam ciuchy i czyściłam buty myślałam: Dobry Boże, żeby już znowu było dobrze i bez strachu.. Dobry Boże przytul nas. I przytulił. I jest już ok. Tylko to lewe ramię boli jak jasna cholera!:)  
Czytaj więcej