Zamknięte. Do odwołania.

Tym wpisem chciałabym się z Wami pożegnać. Może na zawsze, może na jakiś czas, ale poczułam, że muszę stąd zniknąć. Przepraszam, jeśli sprawię komuś tym przykrość, pogubiłam się pomiędzy sobą prawdziwą, a sobą blogową i muszę się poszukać…

Dziękuję, że tu byliście, że szliście ze mną przez ostatnie 9 miesięcy. Ich ilość równa się narodzinom, u mnie niestety tak nie jest. U mnie coś jakby zwiędło, coś zgasło, coś się pokruszyło. Przeszłam w tym czasie wiele różnych dróg i emocji, byłam u góry, ale spadałam też w dół. Byłam radością i byłam smutkiem. Wierzyłam w różne sprawy i słowa, potem tą wiarę oddawałam albo mi ją zabierano.

Wydaje mi się, że byłam tutaj sobą, chociaż teraz powoli zauważam u siebie tendencję do kreowania, do pisania tutaj bardziej książki, opowiastek, niż mojego życia. I wiem, że powiecie, iż to jest również ok., bo jest… ale nie dla mnie. Zaczęłam przetwarzać moje życie na krótkie obrazki blokowe, a życie to nie komiks. Niektórych uczuć i prawd nie da się zamknąć w kilku zdaniach z ciekawą pointą.

Ten blog, to miejsce, to nie tylko ja, to również Wy, to miejsce Waszych spotkań, to nasze rozmowy. Wybaczcie, że zamykam Wam ten świat przed nosem, postaram się jednak zrobić to delikatnie, żeby nikomu nie przyciąć palca. Pisząc te słowa już zaczynam za Wami tęsknić, już się waham, czy aby na pewno postępuję słusznie… Może powinnam tylko pojechać do jakiegoś sanatorium dla pogubionych blogowiczek;) I może tak zrobię, ale na dzień dzisiejszy muszę wyjść. Zostawię tutaj wszystko na swoim miejscu, mnie nie będzie, ale zawsze będzie dzbanek kawy dla gości.

Jestem oczywiście uchwytna mailowo, aczkolwiek będę bywała w sieci znacznie rzadziej. Bo sieć bywa zwodnicza, potrafi zaczarować tylko po to, aby na końcu roześmiać się perliście z naszej naiwności. Tutaj możliwe jest wszystko, tutaj możemy być Bońkiem, Segalem, Claudią Schiffer i kim tylko zechcemy. I możemy się bawić sobą nawzajem zapominając, że granica pomiędzy światem fikcji a światem prawdy jest bardzo cieniutka. I możemy, nawet całkiem nieświadomie zrobić komuś krzywdę, kogoś zranić, komuś ukraść wiarę, jak drobne z kieszeni. Możemy się tutaj zagubić, jak w gęstym ciemnym lesie. I ja chyba właśnie tak się zagubiłam...

Już nie chcę latać na księżyc i szukać kwiatu paproci. Nie chcę opisywać tutaj moich uczuć, mając nadzieję, że zostaną dobrze zrozumiane. Nie chcę, żeby ktoś czytając mojego bloga potem mówił do mnie moim językiem, żeby rozwiązywał mnie, jak test w piśmie kobiecym. Udzielając zawsze najlepszych odpowiedzi.

Zaczyna się lato, w końcu zrobiło się ciepło i pięknie, to dobry czas na zmiany. Mam na oku nową pracę, kilka planów wakacyjnych i powakacyjnych. Muszę zaopiekować się rodzicami, planuję mały remont ich mieszkania. Na początku lipca wybieram się do Koszalina posłuchać Pastora Godawy, potem wyjadę na kilka dni do Przyjaciół w Niemczech, gdzie czekają na mnie ich dzieci;) Będąc tam poodwiedzam stare kąty, pojadę do Aachen i Kolonii na koncert L. Kosse.

Myślę, ze z Bożą pomocą znajdę drogę do siebie i pogubioną wiarę w sens wielu spraw. Zwłaszcza wiary w miłość do mężczyzny, która na dzień dzisiejszy jest dla mnie tylko 6cio literowym słowem. Nie twierdzę, że nie ma wspaniałych facetów na świecie- owszem, są, tylko ja nie mam do nich szczęścia. Ale, kto wie, może jeszcze wszystko się zmieni.

Mam taką cichą nadzieję.

Dziękuję raz jeszcze za to, że jesteście i ściskam mocno każdego z Was z osobna!!! :)

Do zobaczenia, Wasza Ola