Ty jesteś

-
Czasami muszę rozsypać się na najmniejsze kawałeczki, bo to daje mi możliwość ponownego poukładania. W nowy wzór.
Czasami muszę pęknąć, jak sznur kryształków i potoczyć się w najdalsze szczeliny podłogi, bo to zgina mnie na kolana. W poszukiwaniu.
Czasami muszą przepalić się bezpieczniki, bo to pozwala zapanować ciemności. A w niej lepiej słychać...
Boga.
Siebie.
Siebie wołającego do Boga.

Usłyszałam siebie nawołującą.
Usłyszałam siebie płaczącą.

Poczułam ciepły dotyk Jego dłoni.

Przejaśnia się.

Komentarze

  1. ~*****3 stycznia 2007 03:45

    bardzo mi bliska Twoja notka, bywa że odczuwam podobnie, nawet kiedys spłodzilam nieudolnie..."rozbili mnie na maleńkie drobinki kryształowe, przeźroczyste kruszynkizegarmistrza by trzeba by na nowo posklejał"Pozdrawiam noworocznie i ciepło...

    OdpowiedzUsuń
  2. ~herbst3 stycznia 2007 07:55

    ... dobrze mieć taką wiarę....

    OdpowiedzUsuń
  3. ~donia3 stycznia 2007 13:08

    przjaśnia. a po burzy na niebie wyłoni się piekna tęcza, a na twarzy usmiech promienny. :)

    OdpowiedzUsuń
  4. femme_13 stycznia 2007 14:09

    Masz wielki dar do pisania. Wszystkiego najlepszego w nowym roku.motylek

    OdpowiedzUsuń
  5. ~violka-polka3 stycznia 2007 14:14

    przepiękne.. aż mi dech zaparło - bo właśnie o tym niedawno romawiałam z przyjacielem i rozumiem Cię aż nadto...:)

    OdpowiedzUsuń
  6. anetek____6 stycznia 2007 07:01

    Bo człowiek się zmienia. Świat się zmienia. Życie czasem się burzy.. i trzeba zaczynać od nowa.anecia.blog.onet.pl

    OdpowiedzUsuń
  7. ~Przypadkowy gość11 stycznia 2007 04:02

    Idealny pomysł: Co robić kiedy jest źle?

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Swiat sie nie zawalil, kiedy spalam.

-
 Po calym dniu przespanym, bo tak wlasnie go spedzilam, ten moj dzien w nosie, siedze teraz i mysle. Mysle, ze nawet taka ucieczka w niebycie niewiele mi pomoze. Ale co sie wyspalam, to moje.   Przed chwila wrocilam ze spceru, co pachnie coraz bardziej jesienia, bo w nosie moze i mam wiele, ale piesa wyjsc musi. Ona zreszta byla jedynym czynnikiem mnie dzis obchodzacym. Obchodzilo mnie mianowicie, zeby nie narobila w domu i obchodzilo mnie, czy taki maly pies nie dostanie wielkiej depresji przy takiej zdolowanej pani. Wyglada jednak na to, ze nie dostal. Lezy i chrapie, jak zwykly pies bez depresji. Troche w tym moim roztrzesieniu dzisiejszym bylam niesprawiedliwa i z braku innych ofiar zrobilam jazde psu o zycie. Nie chcial dac uszu do wytarmoszenia, musial zatem wysluchac wyrzutow o wszystko. O te szczepienia, wizyty u weterynarza, paszport europejski psi, smycz karabinkowa, koszyk do spania, orzelka do zabawy... I wiele innych.   Wieczorem zadzwonilam do siostry i ona mi powiedzi
Czytaj więcej

Jak w studni

-
Moje życie wypełnione jest kredą w wiaderku, puzzlami i kartami  memory pogryzionymi z frustracjii, że się znaleźć nie mogą.. Drobiazgi przepełniają mnie z kretesem zostawiając tylko minuty na pobycie sobą taką, jaką lubie się najbardziej. Delikatną, zamroczoną rozczuleniem i czerwonym winem. Kiedyś, gdzieś znajdę ten czas zaczarowany. I zatonę w nim. Jak w studni.  
Czytaj więcej

Lewe ramię

-
Dopadło mnie. Zmęczenie ostatnich dwóch tygodni. Usiadło mi na lewym ramieniu i boli, jak jasna cholera. Ciekawe dlaczego tam? Bo od serca był ten strach..? Może.. Tato od wczoraj w domu po badaniu w klinice, które kwalifikuje go na operację, ale nie wykazało nic straszniejszego. Znaczy tego, co do tyłu chodzi, jak to mówi sam zainteresowany. A bał się biedak straszliwie, a my z nim. Żeby go uspokoić byłam cała spokój chodzący, a nawet taki buczący, że nie mają marudzić, bo będzie dobrze, bo ja tam pewna jestem, itd.. A wcale nie byłam. I kiedy w wieczór przed wyjazdem do kliniki szykowałam Tacie torbę, prasowałam ciuchy i czyściłam buty myślałam: Dobry Boże, żeby już znowu było dobrze i bez strachu.. Dobry Boże przytul nas. I przytulił. I jest już ok. Tylko to lewe ramię boli jak jasna cholera!:)  
Czytaj więcej