Miłość miejska

-

Moje miasto pełne jest sprzecznych uczuć. Szarość betonu wymieszała się tutaj z przejrzystymi witrynami eleganckich salonów. Panie w szlachetnym obuwiu mijają defiladowym krokiem brudasa leżącego na krawężniku. Małe uliczki zerkają nieśmiało na zdobne fasady starych kamienic pełnych banków i ważnych panów. Farba odpada ze ścian, wypadają zęby mostowym pijaczkom.

Turysta robi zdjęcie szklanych domów, delikatnie wypraszając z kadru cygankę. Panie, ale ja powiem, co da przyszłość, mówi gruba czarnowłosa wróżka. Ma taka kieszenie pełne prawdy i nieprawdy, czego sobie pan życzy. Drogi panie.

Moje miasto pełne jest parczków, które udają eleganckie parki o pysznych nazwach. Taki Ogród Jagiełły na przykład. To tam spotykają się miejscowe księżniczki o brudnych paznokciach. To tam odbierają im cnotę miejscowi rycerze. Parkowa miłość bywa nawet całkiem ładna, bo nie wszystko jest takie, na jakie wygląda. Czasem pozory mylą.

Moje miasto jest raz ładne, raz brzydkie. Raz pachnie ciastem drożdżowym i kwiaciarniami na Placu Wolności, a innym razem śmierdzi starym tłuszczem i przeterminowanym potem. Ale ja kocham moje miasto w każdej jego wersji. Bo ono przytula mnie w każdym moim wydaniu.

To taka dwustronna miłość.

Komentarze

  1. narrator@poczta.onet.pl6 marca 2007 15:35

    bo to jest niezwykłe miasto.. http://opowiescwlasna.blog.onet.pl/

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Swiat sie nie zawalil, kiedy spalam.

-
 Po calym dniu przespanym, bo tak wlasnie go spedzilam, ten moj dzien w nosie, siedze teraz i mysle. Mysle, ze nawet taka ucieczka w niebycie niewiele mi pomoze. Ale co sie wyspalam, to moje.   Przed chwila wrocilam ze spceru, co pachnie coraz bardziej jesienia, bo w nosie moze i mam wiele, ale piesa wyjsc musi. Ona zreszta byla jedynym czynnikiem mnie dzis obchodzacym. Obchodzilo mnie mianowicie, zeby nie narobila w domu i obchodzilo mnie, czy taki maly pies nie dostanie wielkiej depresji przy takiej zdolowanej pani. Wyglada jednak na to, ze nie dostal. Lezy i chrapie, jak zwykly pies bez depresji. Troche w tym moim roztrzesieniu dzisiejszym bylam niesprawiedliwa i z braku innych ofiar zrobilam jazde psu o zycie. Nie chcial dac uszu do wytarmoszenia, musial zatem wysluchac wyrzutow o wszystko. O te szczepienia, wizyty u weterynarza, paszport europejski psi, smycz karabinkowa, koszyk do spania, orzelka do zabawy... I wiele innych.   Wieczorem zadzwonilam do siostry i ona mi powiedzi
Czytaj więcej

Jak w studni

-
Moje życie wypełnione jest kredą w wiaderku, puzzlami i kartami  memory pogryzionymi z frustracjii, że się znaleźć nie mogą.. Drobiazgi przepełniają mnie z kretesem zostawiając tylko minuty na pobycie sobą taką, jaką lubie się najbardziej. Delikatną, zamroczoną rozczuleniem i czerwonym winem. Kiedyś, gdzieś znajdę ten czas zaczarowany. I zatonę w nim. Jak w studni.  
Czytaj więcej

Lewe ramię

-
Dopadło mnie. Zmęczenie ostatnich dwóch tygodni. Usiadło mi na lewym ramieniu i boli, jak jasna cholera. Ciekawe dlaczego tam? Bo od serca był ten strach..? Może.. Tato od wczoraj w domu po badaniu w klinice, które kwalifikuje go na operację, ale nie wykazało nic straszniejszego. Znaczy tego, co do tyłu chodzi, jak to mówi sam zainteresowany. A bał się biedak straszliwie, a my z nim. Żeby go uspokoić byłam cała spokój chodzący, a nawet taki buczący, że nie mają marudzić, bo będzie dobrze, bo ja tam pewna jestem, itd.. A wcale nie byłam. I kiedy w wieczór przed wyjazdem do kliniki szykowałam Tacie torbę, prasowałam ciuchy i czyściłam buty myślałam: Dobry Boże, żeby już znowu było dobrze i bez strachu.. Dobry Boże przytul nas. I przytulił. I jest już ok. Tylko to lewe ramię boli jak jasna cholera!:)  
Czytaj więcej