Pozegnalismy sie.

Spotkalam sie z W., zeby sie pozegnac. Bylam u Niego na kawie. Bylysmy razem z Sunia.

Dziwnym jest uczucie bycia w miejscu, ktore kiedys bylo moim domem, a teraz juz nie jest. Gdzie wszystkie przedmioty sa takie znajome i zaufane, gdzie wyjecie lyzeczki z szuflady jest najnaturalniejsza czynnoscia wykonana bez zastanowienia. Dziwnym jest spojrzenie na siebie w lustrze w lazience, ktora szumi tak bardzo znanym wentylatorem. Zobaczenie swojego odbicia takiego samego, jak wtedy, ale rownoczesnie  takiego innego, jak wtedy.

Tak bardzo smutnym jest uczucie niemocy i niemoznosci i nieodwracalnosci...

Na przeciwko siedzi Czlowiek, ktorego tak dobrze znamy, ktory jest taki, mimo wszystko, bliski, a jednoczesnie taki daleki, taki obcy.

I tak bardzo chcialam wczoraj W. po prostu przytulic, usciskac tak bardzo mocno i powiedziec, ze nadal i pewnie juz zawsze bedzie w moim sercu. Ze nie jest sam, ze jesli bedzie mnie potrzebowal, to ja jestem. Chcialam powiedziec, ze wiem, jak bardzo jest smutny, ze widze w nim tego malego chlopca, ktorego tak bardzo boli to cale zycie. Ze to czuje, ze rozumiem, ze znam Go tak dobrze, jak malo kto Go zna. 

I chcialam powiedziec, ze jak slysze Sade, albo Vana Morissona, to zawsze mysle o Nim. I ze chcac przywolac obraz zimowy pod powiekami, to widze nas pod zasniezonym pomnikiem Hermana. Ze jak pieke ciastka na Swieta, to za kazdym razem mysle- czy ktos mu je tez upiecze, On tak je lubil. Ze czasami, kiedy w autobusie, kosciele, na przejsciu dla pieszych minie mnie ktos, kto zapachnie znajomym zapachem, to zatrzymuje sie czas i jestesmy znowu razem.

Chcialam mu tyle powiedziec i nie powiedzialam nic. Zeby nie budzic Duchow Przeszlosci. Zeby nie ranic. Zeby nie rozdrapywac.

To ja odeszlam. On bardzo cierpial.

Nie chce, zeby byl znowu smutny tylko dlatego, ze ja jestem smutna .

Siedzialam do 2 nad ranem i nie moglam usnac. Tyle mysli klebilo mi sie w glowie, tyle smutku bylo w moim sercu, ze nie wiedzialam, na ktory bok sie ulozyc, zeby mniej smucilo.

Zycie i poplatania ludzkich dziejow sa czasem takie trudne. Tak bardzo czasem skomplikowanym jest to, co takie proste byc powinno. Byc mogloby.

Dzis jest znowu ok. Tak jak bylo przedwczoraj. Poupychalam  smutki i pomyslunki po szafach i polkach, pozamykalm w szufladach, do ktorych nie zagladam czesto. Do ktorych dlugo nie zajrze.

Czy tak jest dobrze...? Nie wiem.. Tak jest rozsadnie i tak byc musi.