Jak dziury w chodniku mogą uspokoić.

-

Mam jeszcze mdłości żołądkowe po podroży, Sunia też troche rozbita leży pod stołem, musze się znowu przestawić na PL klawiaturę, rozpakować 18 kartonów i torbę, ale nieważne to wszystko, bo ... jestem w domu!

Czuje się chwilami, jakbym nigdy stąd nie wyruszała w żadne dalekie kraje, a przecież wyruszałam. Dowodem jest np patelnia gusowa, co jej nie miałam, a teraz mam. I innych kilka dowodów tez jest. Tych nasercowych i nadusznych. Na przyklad.

Podróż była koszmarnie długa i niekonfortowa, bo nie było osobnego miejsca dla piesa i towarzyszyły mi jakieś młodociane osoby płci nadobnej słuchające ludowych nagran chyba tureckich. Panowie kierowcy bardzo szanownie kopcili cygarety oszałamiając tym samym mnie- niepalaczkę od 2 lat.Bylo jednym słowem niekoniecznie romantycznie i magicznie. Żadna tam podróż w czasie i przestrzeni. Zwykłe umęczenie, ot co...

Wysiadajac jednak pod domem, wpadając w pierwszą kałużę maskującą wspaniałe dziury na moich osiedlowych chodnikach poczułam ulgę. Poczułam wolność i spokój. Dotarłam. Jestem. Znowu jestem, a nie odczekuję.

I minęły już 2 dni, a ja nadal głeboko sobie oddycham i myślę- jak dobrze.

Powoli zaczynam wybijać rytm mojego polskiego życia. Powolutku, malutkimi kroczkami wchodzę na dawne ścieżki, myślę o nowych. Byłam już na uczelni, mam termin u Pani Promotor, upieklam z Siostrą gwiazdki cynamonowe. Chodzę z Sunią po moim parku, pozdrawiam parkowych znajomych, rozmyślam.

Rozmyślam o tym, co było, o tym, co nadchodzi. Jestem cała ciekawa i niecierpliwa tego, co teraz na mnie czeka. Uczę sie życia z nowym Szwagrem, cieszę się z bliskości Siostry i rodziny. Jest w mnie cisza.

Tak dobrze jest wrócić do portu, dobrze poczuć kotwicę zapadającą w bezpieczną mieliznę, dobrze poczuć pod stopami wilgotne deski pomostu. Pomostu pomiędzy światem i sobą.

Wróciłam. Do siebie. Do takiej siebie, za jaką już się stęsknilam.

 

Komentarze

  1. ~zamyślona_łzą12 grudnia 2005 08:09

    :O) dobrze że szczęśliwie, a reszta odejdzie w zapomnienie...dziwna ta myśl o wolności, dziwna, ale... :O) mam nadzieje że kiedyś ją chociaż troszkę zrozumiem...i cieszę się, że nadal piszesz :O)przez chwilę obawiałam się, że może to się urwie...Pozdrawiam serdecznie :O)*ps. byłaś na jakimś stypendium? (te 2 lata)

    OdpowiedzUsuń
  2. ~femme_113 grudnia 2005 00:29

    Nie ma to jak u sibie w domu, spokój, cisza, własny kąt. pozdrawiam www.moty-lek.blog.onet.pl

    OdpowiedzUsuń
  3. ~paulaju65@vp.pl13 grudnia 2005 08:19

    Tyle spokoju, a jednocześnie pogody, w tym co napisałaś. Miejsce na ziemi - dobrze je mieć! To wszystkiego dobrego na tym nowym etapie życia. szaaa...manka

    OdpowiedzUsuń
  4. ~tanya13 grudnia 2005 09:24

    :-)

    OdpowiedzUsuń
  5. Olena15 grudnia 2005 06:07

    nie bylam na stypendium, bylam popracowac i pozyc. Kiedys jednak studiowalam w Niemczech pare semestrow, tylko nie na zasadzie stypendium, a tak po prostu. A przestawac pisac nie mam zamiaru, tyle tylko, ze nie mam teraz jeszcze sieci w domu, co mam nadzieje zmieni sie za krotki czas. Pozdrawiam serdecznie z biblioteki uniwersyteckiej:)

    OdpowiedzUsuń
  6. Olena15 grudnia 2005 06:10

    dziekuje:) Tobie rowniez pieknej reszty Adwentu

    OdpowiedzUsuń
  7. ~zamyślona_łzą19 grudnia 2005 07:37

    :O) dziękuję za te szczególne pozdrowienia :O)))Pozdrawiam również :O)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Swiat sie nie zawalil, kiedy spalam.

-
 Po calym dniu przespanym, bo tak wlasnie go spedzilam, ten moj dzien w nosie, siedze teraz i mysle. Mysle, ze nawet taka ucieczka w niebycie niewiele mi pomoze. Ale co sie wyspalam, to moje.   Przed chwila wrocilam ze spceru, co pachnie coraz bardziej jesienia, bo w nosie moze i mam wiele, ale piesa wyjsc musi. Ona zreszta byla jedynym czynnikiem mnie dzis obchodzacym. Obchodzilo mnie mianowicie, zeby nie narobila w domu i obchodzilo mnie, czy taki maly pies nie dostanie wielkiej depresji przy takiej zdolowanej pani. Wyglada jednak na to, ze nie dostal. Lezy i chrapie, jak zwykly pies bez depresji. Troche w tym moim roztrzesieniu dzisiejszym bylam niesprawiedliwa i z braku innych ofiar zrobilam jazde psu o zycie. Nie chcial dac uszu do wytarmoszenia, musial zatem wysluchac wyrzutow o wszystko. O te szczepienia, wizyty u weterynarza, paszport europejski psi, smycz karabinkowa, koszyk do spania, orzelka do zabawy... I wiele innych.   Wieczorem zadzwonilam do siostry i ona mi powiedzi
Czytaj więcej

Jak w studni

-
Moje życie wypełnione jest kredą w wiaderku, puzzlami i kartami  memory pogryzionymi z frustracjii, że się znaleźć nie mogą.. Drobiazgi przepełniają mnie z kretesem zostawiając tylko minuty na pobycie sobą taką, jaką lubie się najbardziej. Delikatną, zamroczoną rozczuleniem i czerwonym winem. Kiedyś, gdzieś znajdę ten czas zaczarowany. I zatonę w nim. Jak w studni.  
Czytaj więcej

Lewe ramię

-
Dopadło mnie. Zmęczenie ostatnich dwóch tygodni. Usiadło mi na lewym ramieniu i boli, jak jasna cholera. Ciekawe dlaczego tam? Bo od serca był ten strach..? Może.. Tato od wczoraj w domu po badaniu w klinice, które kwalifikuje go na operację, ale nie wykazało nic straszniejszego. Znaczy tego, co do tyłu chodzi, jak to mówi sam zainteresowany. A bał się biedak straszliwie, a my z nim. Żeby go uspokoić byłam cała spokój chodzący, a nawet taki buczący, że nie mają marudzić, bo będzie dobrze, bo ja tam pewna jestem, itd.. A wcale nie byłam. I kiedy w wieczór przed wyjazdem do kliniki szykowałam Tacie torbę, prasowałam ciuchy i czyściłam buty myślałam: Dobry Boże, żeby już znowu było dobrze i bez strachu.. Dobry Boże przytul nas. I przytulił. I jest już ok. Tylko to lewe ramię boli jak jasna cholera!:)  
Czytaj więcej