Ostatnie dni przed..

Znowu siedze w bibliotece uniwersyteckiej czekając na jakiegos doktorka od spraw najważniejszych. Strasznie dużo czasu tracę na uregulowanie mojej nieobecnosci, aż sie ciesze, że nie jestem nikim okropnie ważnym, bo jakbym miala teraz jeszcze walczyc z mediami, to bym chyba zastrajkowała:)

Jutro jadę do Rodziców przygotować Święta, bo Siostra pracuje i dojadą ze Szwagrem dopiero w Wigilię. Z jednej strony się cieszę, z drugiej nie chce mi się, bo jakoś tak nie czuje tych Świąt, a tam czeka na mnie tyyyle pracy. I Rodzice, co czasem mnie denerwują. Teraz jeszcze Tato sie rozchorowal, a że Mama chora od 30 lat, więc będzie atmosfera szpitalna. No cóż, jakoś to będzie. Za to w Pierwsze Święto bedzie miło, bo zleci się młoda Rodzinka, znaczy się Bratowe, Kuzyny jakieś, itd. Posiedzimy, pojemy, porodzinujemy..

JAkaś taka jestem do luftu, jak by to okreslił mój Tato:), cicho mi jakoś, taka marudna jestem i w ogóle. Siostra mówi, ze musze do roboty, to mi minie, ale ja nie wiem. Dobrze, że chociaż tak ładnie biało sie zrobiło, biel mnie uspokaja. Chodzę sobie po parku z muzyką w uszach, robie zdjęcia i ostrzegam wiewiórki przed moim błyskawicznie szybkim na nie psem;).

Wieczorami, własciwie nocami, kiedy wychodzę na ostatni spacer z Sunia wdycham ta biała ciszę całymi płucami, tak na zaś.. Na czas, kiedy już biało nie będzie, a mnie nadal będzie cicho..

Prawdopodobnie to mój ostatni wpis przed Świętami, a zatem chciałabym Wszystkim Czytającym złożyc serdeczne życzenia. Tego, czego potrzebujecie i tego, czego nie wiecie, że potrzebujecie. Dużo tych najmniejszych radości, które składaja się na radości większe. Zdrowią Wam życzę i Waszym bliskim, bo to równie ważne.

Życzę również, moim zdaniem najważniejszego- żeby Bóg zasiadł z Wami przy wigilijnym stole. Żeby zasiadał tam każdego dnia, pomiędzy radościami i problemami, pomiędzy miłościa i niezgodą, pomiędzy dostatkiem i biedą. Z Nim wszystko jest podwójne, albo podzielone...

Wesołych Świat!