NY i myszy hydrauliczne

-

Nie lubię rozbełtania późnojesiennego, a takie mnie właśnie dopada. Listopad wymieszał piękne kolory liści z breją chodnikową i upitolił mi buty tą maziają. Temperatura na zewnątrz wskazuje na czapkę i szal, a potem muszę się rozpinać, bo paruję, jak gar żurku. Na półpiętrach siedzą menele i fajczą okropne fajury, a remont u sąsiadów wierci nam dziury w mózgach. No, może oprócz Młodego, bo on jako jedyny przechwycił jedyne w domu słuchawki wyciszające. Słuchawki wyciszające! Nie nauszniki, jak co niektórzy twierdzą.

W ramach uduchowienia koncert organowy odbyłam, aczkolwiek przyznam, że gdybym nie odbyła, też bym przeżyła. Dużo hałasu i napady niekontrolowanego ziewania. Dookoła zasłuchane pary w garsonierach i samotne rencistki w polarowych spódnicach. I ja w skórzanych  spodniach i brokatowej bluzce. Lepiej bym chyba wyglądała na tle jakiegoś wyuzdanego klubu nocnego w NY w tych moich niebotycznych obcasach. Aj, nawet mi się ta myśl spodobała. Lubię być wyuzdana. Kto święty, niech zatyka uszy i nie czyta!

Mały wyśpiewuje jakieś przyśpiewki w pokoju obok, a ja tonę w moim wielkim szlafroku, w którym wyglądam, jak kanapa. I czuję się taka mocno zintegrowana z tym badziewnym listopadowym brabroleniem, sympatycznym syfem dookoła i chrobotem dolaującym znad głowy. Pierdzielone myszy hydrauliczne!

Witaj zimowa depresjo! Witaj czasie, który połykasz śmiech. W zarodku i na śniadanie.

Ty gadzie jeden.

Ale uważaj, bo jak zdejmę mój błękitny szlafrokos, ufryzuję moje blond fale i umaluję oczy na podobieństwo Liz Taylor, to Cię złapię i Cię zjem!

I się roześmieję!

Perliście:)

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Swiat sie nie zawalil, kiedy spalam.

-
 Po calym dniu przespanym, bo tak wlasnie go spedzilam, ten moj dzien w nosie, siedze teraz i mysle. Mysle, ze nawet taka ucieczka w niebycie niewiele mi pomoze. Ale co sie wyspalam, to moje.   Przed chwila wrocilam ze spceru, co pachnie coraz bardziej jesienia, bo w nosie moze i mam wiele, ale piesa wyjsc musi. Ona zreszta byla jedynym czynnikiem mnie dzis obchodzacym. Obchodzilo mnie mianowicie, zeby nie narobila w domu i obchodzilo mnie, czy taki maly pies nie dostanie wielkiej depresji przy takiej zdolowanej pani. Wyglada jednak na to, ze nie dostal. Lezy i chrapie, jak zwykly pies bez depresji. Troche w tym moim roztrzesieniu dzisiejszym bylam niesprawiedliwa i z braku innych ofiar zrobilam jazde psu o zycie. Nie chcial dac uszu do wytarmoszenia, musial zatem wysluchac wyrzutow o wszystko. O te szczepienia, wizyty u weterynarza, paszport europejski psi, smycz karabinkowa, koszyk do spania, orzelka do zabawy... I wiele innych.   Wieczorem zadzwonilam do siostry i ona mi powiedzi
Czytaj więcej

Jak w studni

-
Moje życie wypełnione jest kredą w wiaderku, puzzlami i kartami  memory pogryzionymi z frustracjii, że się znaleźć nie mogą.. Drobiazgi przepełniają mnie z kretesem zostawiając tylko minuty na pobycie sobą taką, jaką lubie się najbardziej. Delikatną, zamroczoną rozczuleniem i czerwonym winem. Kiedyś, gdzieś znajdę ten czas zaczarowany. I zatonę w nim. Jak w studni.  
Czytaj więcej

Lewe ramię

-
Dopadło mnie. Zmęczenie ostatnich dwóch tygodni. Usiadło mi na lewym ramieniu i boli, jak jasna cholera. Ciekawe dlaczego tam? Bo od serca był ten strach..? Może.. Tato od wczoraj w domu po badaniu w klinice, które kwalifikuje go na operację, ale nie wykazało nic straszniejszego. Znaczy tego, co do tyłu chodzi, jak to mówi sam zainteresowany. A bał się biedak straszliwie, a my z nim. Żeby go uspokoić byłam cała spokój chodzący, a nawet taki buczący, że nie mają marudzić, bo będzie dobrze, bo ja tam pewna jestem, itd.. A wcale nie byłam. I kiedy w wieczór przed wyjazdem do kliniki szykowałam Tacie torbę, prasowałam ciuchy i czyściłam buty myślałam: Dobry Boże, żeby już znowu było dobrze i bez strachu.. Dobry Boże przytul nas. I przytulił. I jest już ok. Tylko to lewe ramię boli jak jasna cholera!:)  
Czytaj więcej