I tak Cię kocham...
Każdy człowiek buduje sobie światy, które pomagają mu przetrwać. Czasem jest to po prostu czytanie książek, czasem hodowanie kwiatów, niektórzy otwierają sezon motorowy, a inni wędkarski. Ktoś ucieka w góry, a ktoś w pracę. Dla zmęczonych codziennością te aktywności są lekką odskocznią, odbiciem od zakupów w biedronce, nieszczerych układów i pracy po godzinach. Taki spacer w słońcu i głębszy oddech.
Są wśród nas i tacy, dla których ucieczka w oderwaną rzeczywistość jest jedynym sposobem na zniesienie bólu, strachu, upokorzeń, choroby, przemocy, biedy i zmartwień. Bez tego zaworu kontrolowanego upustu emocji niejeden człowiek by oszlał. Wystrzelił, jak wzburzona coca cola po szybkim zdjęciu zakrętki. Dużo piany, bałagn i nerwy. Kto z nas tego nie zna...
Czasem przystanek w fotelu z kawą i książką ratuje wszechświat.
Najbardziej jednak niepokojące są postawy ucieczkowe wynikające z negatywizmu. Negowanie swojego i nie tylko stylu życia, wymyślanie lepszych żyć tam, gdzie nas na pewno nie ma, uzurpowanie sobie prawa do bycia ponad zwykłością daje w efekcie odrealnienie bez kontroli. Daje mylny obraz siebie i innych. Rodzi potrzebę pogardzania zwykłością. Efekt jest taki, że delikwent staje się nieobliczalny. Krzywdzi innych, ale przede wszystkim siebie. Rani bliskich odżegnując się od wszystkiego, co do tej pory stanowiło o jego istnieniu. Ci, którzy go kochali i wspierali, w jego imaginacjach, są najgorszymi wrogami obwieszonymi bombami codzienności. Ubrani w obiady, spotkania rodzinne i kwiaty balkonowe stanowią zagrożenie dla wyższości ponadludzkiej w którą uwierzył ucieczkowicz.
Zapomniawszy o tym, że tylko korzenie i pajęczyna miłości najbliższych ocala go od zapomnienia. Przytula, kiedy świat drży w posadach. Kiedy wiatr za oknem, deszcz zacina, a w progu staje siostra i mówi: przyjechałam, bo w telefonie brzmiałaś na smutną. Polej balejsa i gadaj smarkulo, co ci tyłek żalem ściska;).
I tak Cię kocham...
Są wśród nas i tacy, dla których ucieczka w oderwaną rzeczywistość jest jedynym sposobem na zniesienie bólu, strachu, upokorzeń, choroby, przemocy, biedy i zmartwień. Bez tego zaworu kontrolowanego upustu emocji niejeden człowiek by oszlał. Wystrzelił, jak wzburzona coca cola po szybkim zdjęciu zakrętki. Dużo piany, bałagn i nerwy. Kto z nas tego nie zna...
Czasem przystanek w fotelu z kawą i książką ratuje wszechświat.
Najbardziej jednak niepokojące są postawy ucieczkowe wynikające z negatywizmu. Negowanie swojego i nie tylko stylu życia, wymyślanie lepszych żyć tam, gdzie nas na pewno nie ma, uzurpowanie sobie prawa do bycia ponad zwykłością daje w efekcie odrealnienie bez kontroli. Daje mylny obraz siebie i innych. Rodzi potrzebę pogardzania zwykłością. Efekt jest taki, że delikwent staje się nieobliczalny. Krzywdzi innych, ale przede wszystkim siebie. Rani bliskich odżegnując się od wszystkiego, co do tej pory stanowiło o jego istnieniu. Ci, którzy go kochali i wspierali, w jego imaginacjach, są najgorszymi wrogami obwieszonymi bombami codzienności. Ubrani w obiady, spotkania rodzinne i kwiaty balkonowe stanowią zagrożenie dla wyższości ponadludzkiej w którą uwierzył ucieczkowicz.
Zapomniawszy o tym, że tylko korzenie i pajęczyna miłości najbliższych ocala go od zapomnienia. Przytula, kiedy świat drży w posadach. Kiedy wiatr za oknem, deszcz zacina, a w progu staje siostra i mówi: przyjechałam, bo w telefonie brzmiałaś na smutną. Polej balejsa i gadaj smarkulo, co ci tyłek żalem ściska;).
I tak Cię kocham...
Komentarze
Prześlij komentarz