Ja żyję!

-

Okazało się, że mam depresję. Może poporodową, może jakąś tam.. Fakt, że jest. Tudzież mija właśnie.

Czwarty tydzień z prochami i wracam do siebie. Znowu mam animusz, jak powiedziałby mój tato:)

Mamy nowe m-4. 60 metrów wolności!

Młody śpi obok, w swoim mały, przesłodkim pokoiku, mąż ogląda tv na salonach, ja skrobię w sypialni. Tak można żyć. Tak się żyć chce.

Żeby jeszcze praca była...

 

Depresja, to taka ciemna otchłań, z której ciężko się wygramolić samemu. To żaden wstyd. To moje dokonanie tego roku. Że ją leczę. Że nie udaję dłużej.

 

Mały zaczyna chodzić, żuje bułeczkę na spacerku, okazuje swoją wolę, najczęściej odmienną od naszej:) Jest słodki.

 

Dawno nie czułam szczęścia. Znowu je czuję.

Pachnie ciastem ze śliwkami i kremem dla niemowląt.

 

Pachnie marzeniami o przestrzeniach do zdobycia. Pachnie planami i odwagą, żeby je snuć.

 

Patrzę w lustro i widzę Olę. Kobietę zadowoloną, pełną życia i cichej radości.

Że znowu się udało...

Dziękuję!

Komentarze

  1. ~Kris23 września 2009 06:43

    Zaglądałam na Twój blog,ale dziś doczekałam się nowego postu.Cieszę się,że jesteś już lepiej,że w nowym mieszkaniu da się żyć.I żeby jeszcze ta praca ,która da ci satysfakcję,no i ...........pieniądze.Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
  2. ~lorely23 września 2009 15:08

    znam te otchłanie.. dobrze że rozpoznałaś je i nazwałaś.. latwiej walczyć z czymś, co się jakoś nazywa.. ciesze się się, ze wracasz:) Zwycięska..:)

    OdpowiedzUsuń
  3. ~Raf27 września 2009 12:03

    Cześć Olenko, ja również się cieszę z Twojego powrotu. Kukałem do Ciebie czasami - i wreszcie ... !Depresja to kolejny wspólny temat o którym moglibyśmy pogaworzyć, ale z pewnością lepiej, że wzięłaś się za to profesjonalnie.Gdzie Cię teraz wyniosło ???Jescze raz cieszę się, że znów jesteś !!!Raf

    OdpowiedzUsuń
  4. Olena28 września 2009 04:43

    Dziękuję za towarzystwo i życzenia:) Przydaje się i jedno i drugie.. Znajdę Cię w Twoim blogu? Gdzie? Pozdrawiam ciepło!

    OdpowiedzUsuń
  5. Olena28 września 2009 04:45

    Zwycięska to duże słowo:) Pogodzona, to chyba odpowiedniejsze.. Spokojniejsza. Pozdrawiam Cię również bardzo serdecznie!

    OdpowiedzUsuń
  6. Olena28 września 2009 04:48

    Rafale i Ty tutaj?:) bardzo mi miło Cię widzieć:) Poniosło mnie na Bajkę, na swoje.. A pogaworzyć to my zawsze mielibyśmy o czym. Tak myślę. Wiemy o sobie niewiele, ale odczuwamy podobnie.. Mam rację?Pozdrawiam ciepło

    OdpowiedzUsuń
  7. ~Kris29 września 2009 05:09

    Nie mam swojego blogu,ale chętnie odwiedzam Twój.Pozdrawiam serdecznie.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Swiat sie nie zawalil, kiedy spalam.

-
 Po calym dniu przespanym, bo tak wlasnie go spedzilam, ten moj dzien w nosie, siedze teraz i mysle. Mysle, ze nawet taka ucieczka w niebycie niewiele mi pomoze. Ale co sie wyspalam, to moje.   Przed chwila wrocilam ze spceru, co pachnie coraz bardziej jesienia, bo w nosie moze i mam wiele, ale piesa wyjsc musi. Ona zreszta byla jedynym czynnikiem mnie dzis obchodzacym. Obchodzilo mnie mianowicie, zeby nie narobila w domu i obchodzilo mnie, czy taki maly pies nie dostanie wielkiej depresji przy takiej zdolowanej pani. Wyglada jednak na to, ze nie dostal. Lezy i chrapie, jak zwykly pies bez depresji. Troche w tym moim roztrzesieniu dzisiejszym bylam niesprawiedliwa i z braku innych ofiar zrobilam jazde psu o zycie. Nie chcial dac uszu do wytarmoszenia, musial zatem wysluchac wyrzutow o wszystko. O te szczepienia, wizyty u weterynarza, paszport europejski psi, smycz karabinkowa, koszyk do spania, orzelka do zabawy... I wiele innych.   Wieczorem zadzwonilam do siostry i ona mi powiedzi
Czytaj więcej

Jak w studni

-
Moje życie wypełnione jest kredą w wiaderku, puzzlami i kartami  memory pogryzionymi z frustracjii, że się znaleźć nie mogą.. Drobiazgi przepełniają mnie z kretesem zostawiając tylko minuty na pobycie sobą taką, jaką lubie się najbardziej. Delikatną, zamroczoną rozczuleniem i czerwonym winem. Kiedyś, gdzieś znajdę ten czas zaczarowany. I zatonę w nim. Jak w studni.  
Czytaj więcej

Lewe ramię

-
Dopadło mnie. Zmęczenie ostatnich dwóch tygodni. Usiadło mi na lewym ramieniu i boli, jak jasna cholera. Ciekawe dlaczego tam? Bo od serca był ten strach..? Może.. Tato od wczoraj w domu po badaniu w klinice, które kwalifikuje go na operację, ale nie wykazało nic straszniejszego. Znaczy tego, co do tyłu chodzi, jak to mówi sam zainteresowany. A bał się biedak straszliwie, a my z nim. Żeby go uspokoić byłam cała spokój chodzący, a nawet taki buczący, że nie mają marudzić, bo będzie dobrze, bo ja tam pewna jestem, itd.. A wcale nie byłam. I kiedy w wieczór przed wyjazdem do kliniki szykowałam Tacie torbę, prasowałam ciuchy i czyściłam buty myślałam: Dobry Boże, żeby już znowu było dobrze i bez strachu.. Dobry Boże przytul nas. I przytulił. I jest już ok. Tylko to lewe ramię boli jak jasna cholera!:)  
Czytaj więcej