Znowu mi się robią przerwy w blogowaniu, ale kto obserwuje, ten wie, że na przestrzeni 10 lat mojego blogowania i takie okresy bywały.
Kiedy nie piszę, to znaczy, że życie mnie wchłania i czasu nie daje. Albo siły.
Jest ostatnio u nas trochę bałaganu i sporo trosk o synka. Załatwiam nauczanie indywidualne, młody w domu funkcjonuje w miarę, a nawet, jak na przpadłość dobrze, natomiast we wszelkich placówkach masakra. Mam osobiste zdanie na temat, dlaczego tak jest, ale mało kogo to interesuje. Jestem zmęczona ciągłym przekonywaniem ludzkości, że mój syn jest fajnym dzieciakiem, że tylko podejście dobre musi być. Zawsze przychodzi moment, kiedy ludzkość się wypala i nie dając rady rzuca na nas pytanie: co się dzieje w domu, że on taki jest??!!!
A co się ma kurwa dziać? Że tak pytaniem odpowiem..
Żyjemy sobie zgodnie, zgodniej o wiele niż kiedykolwiek. Kot łagodzi obyczaje. Ojciec ogląda Archiwum X zamiast wiadomości, żeby się nie nerwować. Matka sobie uprawia różne hobby pokojowe. Dziecko sobie bawi się, gra, jest szczęśliwe. Razem chadzamy do kina, czytamy książki, bawimy się playmobilami, gadamy o sprawach ważkich i nieistotnych też. Czas nam upływa spokojnie i rodzinnie.
I wtedy strzał z karabinu pytaniem- co się dzieje w domu, że on taki jest?!
Aaaa tak..zapomniałam..lejemy się ze starym, czasem zapijemy robaka, stary ostatnio latał z nożem, a ja cięłam sobie żyły. Tak dla picu, żeby fajnie było. Czyż to może sprawiać, że dziecko kopie terapeutkę..może.. no nie wiem..
A może dziecko ma autyzm? He? I nadpobudliwość? I inne wesołe zaburzenia?
Od wczoraj młody dostaje tabsy na nadpobudliwość. Jest we mnie protest i krzyk przeciwko, ale obiecałam, że spróbujemy, żeby nie było. Dziecko chodzi kilka godzin jak zombie. Jakby dziecka w nim nie było. Zero energii, zero emocji. Jak nie mój syn. Po około 6 godz wrócił. Jak ja się cieszyłam! Moje kochane dziecko❤ Jeszcze kilka dni to wytrzymam, ale już wiem, że nie tędy droga..
Kiedy nie piszę, to znaczy, że życie mnie wchłania i czasu nie daje. Albo siły.
Jest ostatnio u nas trochę bałaganu i sporo trosk o synka. Załatwiam nauczanie indywidualne, młody w domu funkcjonuje w miarę, a nawet, jak na przpadłość dobrze, natomiast we wszelkich placówkach masakra. Mam osobiste zdanie na temat, dlaczego tak jest, ale mało kogo to interesuje. Jestem zmęczona ciągłym przekonywaniem ludzkości, że mój syn jest fajnym dzieciakiem, że tylko podejście dobre musi być. Zawsze przychodzi moment, kiedy ludzkość się wypala i nie dając rady rzuca na nas pytanie: co się dzieje w domu, że on taki jest??!!!
A co się ma kurwa dziać? Że tak pytaniem odpowiem..
Żyjemy sobie zgodnie, zgodniej o wiele niż kiedykolwiek. Kot łagodzi obyczaje. Ojciec ogląda Archiwum X zamiast wiadomości, żeby się nie nerwować. Matka sobie uprawia różne hobby pokojowe. Dziecko sobie bawi się, gra, jest szczęśliwe. Razem chadzamy do kina, czytamy książki, bawimy się playmobilami, gadamy o sprawach ważkich i nieistotnych też. Czas nam upływa spokojnie i rodzinnie.
I wtedy strzał z karabinu pytaniem- co się dzieje w domu, że on taki jest?!
Aaaa tak..zapomniałam..lejemy się ze starym, czasem zapijemy robaka, stary ostatnio latał z nożem, a ja cięłam sobie żyły. Tak dla picu, żeby fajnie było. Czyż to może sprawiać, że dziecko kopie terapeutkę..może.. no nie wiem..
A może dziecko ma autyzm? He? I nadpobudliwość? I inne wesołe zaburzenia?
Od wczoraj młody dostaje tabsy na nadpobudliwość. Jest we mnie protest i krzyk przeciwko, ale obiecałam, że spróbujemy, żeby nie było. Dziecko chodzi kilka godzin jak zombie. Jakby dziecka w nim nie było. Zero energii, zero emocji. Jak nie mój syn. Po około 6 godz wrócił. Jak ja się cieszyłam! Moje kochane dziecko❤ Jeszcze kilka dni to wytrzymam, ale już wiem, że nie tędy droga..
Komentarze
Prześlij komentarz