Życie

-

  

 

 

To my:) napisałam notkę, ale mi ją zeżarło://// wrrrr... Wyszłam z wprawy:)

Jak widać Młody Człowiek dołączył już do grona kosumentów/smakoszy. Na razie lepiej to wygląda na zdjęciu niż faktycznie, ale to jakieś początki:)

Mnie jest mało, a wręcz coraz mniej, etat mamuchy wepchnął Olenę w ciemny róg niepamięci.. Czasu brakuje na wszystko. Niestety.

Ale nie narzekam, jestem szczęśliwa, choć chwilami mam doły, jak rów mariański. Czekam na wiosnę i odrobinę wytchnienia. I choć jedną przespaną noc;)

To już pewnie niedługo.. pewnie już ja kilka miesięcy:))))

Komentarze

  1. ~uliszka26 lutego 2009 12:42

    Góry i doliny, dzień podobny do dnia - ale czas tak szybko mija. Już nie pamiętam prawie tego etapu,a przecież to było ledwie rok temu. Wojtek urósł bardzo:-)

    OdpowiedzUsuń
  2. ~lorely27 lutego 2009 09:40

    nareszcie jestescie :)

    OdpowiedzUsuń
  3. femme_125 marca 2009 05:40

    Śliczny Młody Człowiek,a lae już nie taki mały:) Jaki on już duży i cudowny:) Grtuluje raz jeszcze bo slicznego masz synka. Czas szybko leci i nawet nie będziesz wiedziała kiedy a będziesz pakować synkowi kanapki do szkoły:) Pozdrawiam cieplutko w ten chłodny zimowy dzień!

    OdpowiedzUsuń
  4. ~femme_125 marca 2009 14:33

    http://www.youtube.com/watch?v=2XDmimpyhRA :)

    OdpowiedzUsuń
  5. ~najlepsze15 maja 2009 00:58

    Świetny blog! Zgłoś go do konkursu www.Najlepsze-Blogi.net!!!

    OdpowiedzUsuń
  6. ~r30 maja 2009 14:15

    Skaza białkowa - to niestety dieta właściwie dla całej rodzinki, ale można przeżyć. Będzie coraz lepiej.Gorąco Pozdrawiam, r.

    OdpowiedzUsuń
  7. lorely@op.pl13 czerwca 2009 01:57

    puk..puk... minęło kilka miesięcy...

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Swiat sie nie zawalil, kiedy spalam.

-
 Po calym dniu przespanym, bo tak wlasnie go spedzilam, ten moj dzien w nosie, siedze teraz i mysle. Mysle, ze nawet taka ucieczka w niebycie niewiele mi pomoze. Ale co sie wyspalam, to moje.   Przed chwila wrocilam ze spceru, co pachnie coraz bardziej jesienia, bo w nosie moze i mam wiele, ale piesa wyjsc musi. Ona zreszta byla jedynym czynnikiem mnie dzis obchodzacym. Obchodzilo mnie mianowicie, zeby nie narobila w domu i obchodzilo mnie, czy taki maly pies nie dostanie wielkiej depresji przy takiej zdolowanej pani. Wyglada jednak na to, ze nie dostal. Lezy i chrapie, jak zwykly pies bez depresji. Troche w tym moim roztrzesieniu dzisiejszym bylam niesprawiedliwa i z braku innych ofiar zrobilam jazde psu o zycie. Nie chcial dac uszu do wytarmoszenia, musial zatem wysluchac wyrzutow o wszystko. O te szczepienia, wizyty u weterynarza, paszport europejski psi, smycz karabinkowa, koszyk do spania, orzelka do zabawy... I wiele innych.   Wieczorem zadzwonilam do siostry i ona mi powiedzi
Czytaj więcej

Jak w studni

-
Moje życie wypełnione jest kredą w wiaderku, puzzlami i kartami  memory pogryzionymi z frustracjii, że się znaleźć nie mogą.. Drobiazgi przepełniają mnie z kretesem zostawiając tylko minuty na pobycie sobą taką, jaką lubie się najbardziej. Delikatną, zamroczoną rozczuleniem i czerwonym winem. Kiedyś, gdzieś znajdę ten czas zaczarowany. I zatonę w nim. Jak w studni.  
Czytaj więcej

Lewe ramię

-
Dopadło mnie. Zmęczenie ostatnich dwóch tygodni. Usiadło mi na lewym ramieniu i boli, jak jasna cholera. Ciekawe dlaczego tam? Bo od serca był ten strach..? Może.. Tato od wczoraj w domu po badaniu w klinice, które kwalifikuje go na operację, ale nie wykazało nic straszniejszego. Znaczy tego, co do tyłu chodzi, jak to mówi sam zainteresowany. A bał się biedak straszliwie, a my z nim. Żeby go uspokoić byłam cała spokój chodzący, a nawet taki buczący, że nie mają marudzić, bo będzie dobrze, bo ja tam pewna jestem, itd.. A wcale nie byłam. I kiedy w wieczór przed wyjazdem do kliniki szykowałam Tacie torbę, prasowałam ciuchy i czyściłam buty myślałam: Dobry Boże, żeby już znowu było dobrze i bez strachu.. Dobry Boże przytul nas. I przytulił. I jest już ok. Tylko to lewe ramię boli jak jasna cholera!:)  
Czytaj więcej