Melodia dnia

-
Noc jak czekoladowy mus otula okna. Niespokojny cichy deszcz wypłukuje resztki dnia, który minął sprytnie, bez pytania.
Czyjegoś uśmiechu rozmywający się obraz odprowadza w sen.
Jakieś słów odbicia grają cichutko na samym dnie minionego.
Zanieś mnie melodio z dobrego dziś w jeszcze lepsze jutro..

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

...

-
Sobota. Deszcz pada w rytmie bluesa niekoniecznie z góry w dół. Myśli biegną leniwie w okolice jesieni, która jeszcze za progiem stoi nieśmiało.. Wejdź moja droga, mówię szeptem. Czekałam na ciebie cały rok. Weź w końcu w swoje utalentowane kolorem dłonie ten świat, który spłowiał upałem i plastykowymi klapkami. Zrób z niego cacko.. Zrób z niego bordowy cud przetykany złotem. Jak skończysz zapraszam pod koc. Zaparzę Ci dobrej kawy. Pomilczymy sobie razem. Melancholia to nasz wspólny mianownik...
Czytaj więcej

Kwestionariusz osobowy

-
Leży przede mną to, co ma być mną. Kwestionariusz osobowy. Tu mam się zmieścić. Tu mam się zawrzeć... Czy uda mi się? Pewnie tak.. W końcu nie jest filozofią NIP i adres do korespondencji. Znam swoje wykształcenie i PESEL, wiem, jaki jest mój stosunek do powszechnego obowiązku obrony. Czyli dam radę.. Parę minut i będę czarna na białym. I wyślę jutro ten kwestionariusz gdzie trzeba i ktoś gdzieś pomyśli, no! to znamy już tą panią.. Niech pomysli. Tylko, ze ten ktoś nie będzie wiedział o sprawach najważniejszych, bo na to zabrakło rubryczek w dokumencie. A szkoda. Nie będzie wiedział ktoś, że czasem muszę rozłożyc ramiona i przytulić wszechświat, że wzruszaja mnie dzieci i muzyka w filharmoni. Że lubię móc zamknąć oczy i wyobrazić sobie bezludną plażę w jesienne popołudnie. Nawet, jeśli siedzę akurat w autobusie nr 69, który stoi w korku na Fordońskiej. W żadnym kwestionariuszu nie pytają mnie o stosunek do Boga, a raczej relację z Nim, bo wydaje się być to nieważnym, a jest najważniejs
Czytaj więcej

Jak skrzydełko motyla

-
Ktoś mi dziś napisał, że wzruszył go mój blog.. To miłe. To zobowiązuje. Jestem tu nadal, po drugiej stronie ekranu, tylko milczę już dłuższy czas. Bo razem z Anulką umarły we mnie słowa.. Bo wolałam nie pisać o ostanich miesiącach, które przyniosły tyle cierpienia, że nie wiedziałam jak sobie z nim poradzić. Musiałam poprosić o pomoc lekarza, kiedy zauważyłam, ze przestaje wstawać z łóżka. Że wyjście z domu mnie przerasta, że serce mi zlodowaciało, że chcę odejść od męża.. Dostałam inne leki, pomogły na tyle, na ile mogą pomóc leki.. Pewnie lepiej pomógłby mi Pan Bóg, ale jakoś straciłam z Nim kontakt.. Nie umiem się już modlić, zwątpiłam w sens wiary.. Na dzień dzisiejszy jest raz lepiej, raz gorzej. Ale jakoś jest:) A to najważniejsze. Bo już prawie nie było. Mnie. Każdy dzień to wyzwanie. Wyzywam nieszczęście na pojedynek. I muszę się pochwalić, że od kilku tygodni wygrywam. Ja i szczęście. Znowu je odczuwam, choć na razie muska leciutko. Jak skrzydełko motyla.
Czytaj więcej